خورشید می‌میرد؟
گمانه‌زنی‌های زیادی درباره مرگ خورشید شده است، تازه‌ترین پیش‌بینی محققان در این زمینه حاکی از پایانی شگرف و تبدیل‌شدن خورشید به یک سحابی سیاره‌ای است.
گمانه‌زنی‌های زیادی درباره مرگ خورشید شده است، تازه‌ترین پیش‌بینی محققان در این زمینه حاکی از پایانی شگرف و تبدیل‌شدن خورشید به یک سحابی سیاره‌ای است.
به گزارش صدای ایران، نتایج یک مطالعه که توسط یک گروه بین‌المللی از ستاره شناسان انجام‌شده است، نشان می‌دهد که خورشید پس از مرگ هاله‌ای درخشان و پابرجا به‌جا می‌گذارد که به‌رغم اندازه کوچک آن از فاصله چند سال نوری قابل‌رؤیت خواهد بود.
محققان به‌اندازه زیادی توافق دارند که مرگ خورشید ما تقریباً حدود 10 میلیارد سال نوری دیگر اتفاق می‌افتد اما درزمینهٔ اتفاقاتی که بعدازاین حادثه رخ می‌دهد، اتفاق‌نظر ندارند.
از هر 10 ستاره، 9 ستاره در زمان مرگ خود یک سحابی سیاره‌ای تشکیل می‌دهند ؛ سحابی سیاره‌ای (planetary nebula) از گاز و پلاسما تشکیل‌شده است و پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند.
مدل‌های ریاضی پیش‌ازاین نشان داده‌اند که جرم ستاره بومی ما (خورشید) برای ایجاد یک سحابی قابل‌رؤیت بسیار کم و لازم است که دو برابر اندازه فعلی بزرگی داشته باشد تا بتواند هرگونه اثر قابل‌رؤیتی برجای گذارد.
اما اکنون گروهی از ستاره شناسان بین‌المللی متوجه شده‌اند که ستاره‌های کم جرم مانند خورشید ما به‌واقع با حرارتی سه برابر بیشتر می‌سوزند و در قیاس با آنچه پیش‌بینی‌شده است، درخشان‌ترند.
بر این اساس، این مطالعه که در مجله Nature Astronomy منتشرشده است، نشان می‌دهد که خورشید ما به‌اندازه کافی بزرگ است تا به حیات خود در سبک سحابی خاتمه دهد.
محققان گفتند، مدل داده‌ای جدیدی که آن‌ها ابداع کرده‌اند، توضیح می‌دهد که چرا نمونه‌های زیادی از سحابی‌های درخشان به‌جامانده از ستارگان بسیار کم جرم قابل‌مشاهده هستند؛ موضوعی که 25 سال گذشته مورد اختلاف بود.
این مدل نشان می‌دهد که پس از زوال پوسته ستاره، هسته ستاره سه برابر سریع‌تر از مدل‌های قدیمی‌تر می‌سوزد که این موضوع تشکیل یک سحابی درخشان را بسیار محتمل‌تر می‌سازد.
بر اساس این مدل تازه ابداع‌شده، ستاره‌ای که تنها کسری از خورشید ما کوچک‌تر است سحابی بسیار کم نوری تشکیل می‌دهد که قابل‌رؤیت نیست.
به گزارش صدای ایران، نتایج یک مطالعه که توسط یک گروه بین‌المللی از ستاره شناسان انجام‌شده است، نشان می‌دهد که خورشید پس از مرگ هاله‌ای درخشان و پابرجا به‌جا می‌گذارد که به‌رغم اندازه کوچک آن از فاصله چند سال نوری قابل‌رؤیت خواهد بود.
محققان به‌اندازه زیادی توافق دارند که مرگ خورشید ما تقریباً حدود 10 میلیارد سال نوری دیگر اتفاق می‌افتد اما درزمینهٔ اتفاقاتی که بعدازاین حادثه رخ می‌دهد، اتفاق‌نظر ندارند.
از هر 10 ستاره، 9 ستاره در زمان مرگ خود یک سحابی سیاره‌ای تشکیل می‌دهند ؛ سحابی سیاره‌ای (planetary nebula) از گاز و پلاسما تشکیل‌شده است و پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند.
مدل‌های ریاضی پیش‌ازاین نشان داده‌اند که جرم ستاره بومی ما (خورشید) برای ایجاد یک سحابی قابل‌رؤیت بسیار کم و لازم است که دو برابر اندازه فعلی بزرگی داشته باشد تا بتواند هرگونه اثر قابل‌رؤیتی برجای گذارد.
اما اکنون گروهی از ستاره شناسان بین‌المللی متوجه شده‌اند که ستاره‌های کم جرم مانند خورشید ما به‌واقع با حرارتی سه برابر بیشتر می‌سوزند و در قیاس با آنچه پیش‌بینی‌شده است، درخشان‌ترند.
بر این اساس، این مطالعه که در مجله Nature Astronomy منتشرشده است، نشان می‌دهد که خورشید ما به‌اندازه کافی بزرگ است تا به حیات خود در سبک سحابی خاتمه دهد.
محققان گفتند، مدل داده‌ای جدیدی که آن‌ها ابداع کرده‌اند، توضیح می‌دهد که چرا نمونه‌های زیادی از سحابی‌های درخشان به‌جامانده از ستارگان بسیار کم جرم قابل‌مشاهده هستند؛ موضوعی که 25 سال گذشته مورد اختلاف بود.
این مدل نشان می‌دهد که پس از زوال پوسته ستاره، هسته ستاره سه برابر سریع‌تر از مدل‌های قدیمی‌تر می‌سوزد که این موضوع تشکیل یک سحابی درخشان را بسیار محتمل‌تر می‌سازد.
بر اساس این مدل تازه ابداع‌شده، ستاره‌ای که تنها کسری از خورشید ما کوچک‌تر است سحابی بسیار کم نوری تشکیل می‌دهد که قابل‌رؤیت نیست.
خبرهای مرتبط
نظر شما