آخرین سنگر سکوت شد
حالا دیگر می‌تواند تا مدت‌ها در خیابان‌های کرج قدم بزند و با صدای بلند بخواند:«آخرین سنگر سکوته».
حالا دیگر می‌تواند تا مدت‌ها در خیابان‌های کرج قدم بزند و با صدای بلند بخواند:«آخرین سنگر سکوته» مهم نیست علیرضا کریمی را یک سال ، دو سال یا تا پایان عمرش محروم کنند. شاید آقایان مسئول بگویند خب به ازای کاری که برای کشورش کرده ، سکه هایش را گرفته . مگر آرش میراسماعیلی نگرفت ؟
به گزارش صدای ایران، خبرآنلاین در ادامه نوشت: اما بیایید یک بار دیگر ماجرای مبارزه علیرضا و دو هشتگ معروف«علیرضا_بباز » و «#باید_ببازی» را از نو مرور کنیم. علیرضا کریمی داشت حریف روسی را می برد و روی تشک بغلی یکدفعه حریف آمریکایی به کشتی‌گیر اسرائیلی باخت. بنی تمیم نایب رئیس فدراسیون کشتی می‌گوید:«اصلا باورمان نمی شد اسرائیلی ببرد!» ولی برد. کشتی گیر ما سراسیمه باید می باخت. ما باختیم. اسرائیلی ها مدال مفت گرفتند و حالا مدال آورترین ورزش ملی مان محروم می شود ، آنها تا رئیس دولت غاصب شان برای مان دست گرفته و بس نمی کنند.
این بازی ادامه دارد.سال هاست که این مشکل را داریم. یکبار ورزشکارمان را دستش را شکستیم. یکبار دوای اسهال به خوردش دادیم. باری دیگر ناچار شدیم بگوییم تشنج کرده است و هر بار به بهانه ای مانع شدیم و هر بار که جا زدیم ، آنها چند قدم پیشتر آمدند. حالا و این بار ، ماجرای علیرضا شده برای مان پاشنه آشیل. برایش علیرضا کریمی ، علیرضا رضایی و جمشیدی سینه سپر کردند و مثل یک سرباز ملی ایستادند تا قربانی شوند. گفتند اعتقاد دلی شان این بوده که مثل همه ملت ایران با رژیم غاصب بازی نکنند و به رسمیتش نشناسند. راست می گویند اما آنها را به رسمیت نمی شناسیم که بهایش این نباشد که ناثواب باعث مدال آوری شان نشویم. چیزی که اصلا لیاقتش را ندارند.
همین علیرضا کریمی تا به حال دو بار در رده های سنی برای این باورش ، دو مدال از 4 مدال تاریخ این کشور جعلی را ناچار شده به آنها ببخشد. باید فکری کنیم. باید یا بایستیم و همان طور که روز اول مرادعلی شیرانی و دوستانش می گفتند ،روی تشک پشت شان را به خاک بمالیم. یا تدبیری کنیم که اینگونه نگویند از مبارزه فرار کردیم که به سان آن مثال معروف هم پیاز پوست کنده باشیم ، هم شلاق خورده باشیم و هم سکه داده باشیم.
می شد تدبیری کرد. اقلا از همان ابتدا به آوردگاه آن وزن نمی رفتیم تا امروز این همه برایش هزینه نمی دادیم. اقلا اگر تدبیرمان دوختن شانه های منحوس رقیب به تشک نبود ، باعث افتخارآفرینی جعلی شان نبودیم. این خطای بزرگ دوستان مان در کشتی و تشکیلات ورزش کشور است.
به گزارش صدای ایران، خبرآنلاین در ادامه نوشت: اما بیایید یک بار دیگر ماجرای مبارزه علیرضا و دو هشتگ معروف«علیرضا_بباز » و «#باید_ببازی» را از نو مرور کنیم. علیرضا کریمی داشت حریف روسی را می برد و روی تشک بغلی یکدفعه حریف آمریکایی به کشتی‌گیر اسرائیلی باخت. بنی تمیم نایب رئیس فدراسیون کشتی می‌گوید:«اصلا باورمان نمی شد اسرائیلی ببرد!» ولی برد. کشتی گیر ما سراسیمه باید می باخت. ما باختیم. اسرائیلی ها مدال مفت گرفتند و حالا مدال آورترین ورزش ملی مان محروم می شود ، آنها تا رئیس دولت غاصب شان برای مان دست گرفته و بس نمی کنند.
این بازی ادامه دارد.سال هاست که این مشکل را داریم. یکبار ورزشکارمان را دستش را شکستیم. یکبار دوای اسهال به خوردش دادیم. باری دیگر ناچار شدیم بگوییم تشنج کرده است و هر بار به بهانه ای مانع شدیم و هر بار که جا زدیم ، آنها چند قدم پیشتر آمدند. حالا و این بار ، ماجرای علیرضا شده برای مان پاشنه آشیل. برایش علیرضا کریمی ، علیرضا رضایی و جمشیدی سینه سپر کردند و مثل یک سرباز ملی ایستادند تا قربانی شوند. گفتند اعتقاد دلی شان این بوده که مثل همه ملت ایران با رژیم غاصب بازی نکنند و به رسمیتش نشناسند. راست می گویند اما آنها را به رسمیت نمی شناسیم که بهایش این نباشد که ناثواب باعث مدال آوری شان نشویم. چیزی که اصلا لیاقتش را ندارند.
همین علیرضا کریمی تا به حال دو بار در رده های سنی برای این باورش ، دو مدال از 4 مدال تاریخ این کشور جعلی را ناچار شده به آنها ببخشد. باید فکری کنیم. باید یا بایستیم و همان طور که روز اول مرادعلی شیرانی و دوستانش می گفتند ،روی تشک پشت شان را به خاک بمالیم. یا تدبیری کنیم که اینگونه نگویند از مبارزه فرار کردیم که به سان آن مثال معروف هم پیاز پوست کنده باشیم ، هم شلاق خورده باشیم و هم سکه داده باشیم.
می شد تدبیری کرد. اقلا از همان ابتدا به آوردگاه آن وزن نمی رفتیم تا امروز این همه برایش هزینه نمی دادیم. اقلا اگر تدبیرمان دوختن شانه های منحوس رقیب به تشک نبود ، باعث افتخارآفرینی جعلی شان نبودیم. این خطای بزرگ دوستان مان در کشتی و تشکیلات ورزش کشور است.
خبرهای مرتبط
نظر شما