مرد خبرهای ذروغ جهان کیست؟

مجله هفتگی نیوزویک در مقاله ای با اشاره به کتاب جدید جیمز اوکیف، نوشت: اوکیف از تمام ابزارها، حتی اخبار جعلی در رسانه ها برای رسیدن به هدف خود استفاده می کند.

به گزارش صدای ایران، این مجله ادامه داد: اوکیف در اواسط کتاب جدیدخود به نام آمریکن پراودا، آورده است؛'مبارزه من برای حقیقت در روزگار اخبار جعلی'، صحنه های آزار دهنده ای را نشان می دهد که شما را تا اعماق وجود به فکر فرو می برد.

در واقع این صحنه با هیچکدام از کارهای قبلی اوکیف از جمله پروژه وی در رابطه با سازمان اکرون و یا ویدیوهای مخفی وی برای زدن انگ ' نژاد پرستی' به جنبش تی پارتی و یا حتی تلاش اخیر او در فرستادن قربانی جعلی تجاوز جنسی به واشنگتن پست، ارتباطی ندارد.

این صحنه که ویدیو آن در قالب پروژه 'وریتاس' منتشر شد کلاسی را در موسسه روزنامه نگاری آرتور ل. کارتر دانشگاه نیویورک نشان می دهد که توسط منتقد مطبوعاتی و پروفسور جی رازن اداره می شود. اوکیف تنها چند لحظه برای آتو گرفتن از رازن نیاز دارد. رازن به شاگردانش می گوید: تنها، رد پای ما (اشاره به خودش) در جهان باقی خواهد ماند.

دستیار آموزشی این کلاس 'کلی شرکی' است کسی که درباره روزنامه نگاری در عصر دیجیتال می نویسد. او به خبرنگاران مشتاق و جوان حاضر دراین سمینار می گوید: تا زمانی که اطلاعات مربوط به تصمیمات موردنظر و چگونگی اتخاذ آن ها، تنها بین هم مسلکان خودشان(اشاره به خودش) رد و بدل شود، مشکلی با این قضیه ندارند.
در این ویدیو نکته ای که شما را به فکر می برد، آن است که صرف نظر از چگونگی نمایش رخدادها به بیننده، مسیری است که وی برای رسیدن به نتیجه دلخواه خود طی می کند. قطع شدن های ناگهانی ویدیو مانع از درک مقصود اصلی روزن و شرکی می شود اما به نظر می رسد این دو افرادی هستند که با فروش حق دسترسی به روزنامه تایمز به روزنامه نگاران تازه کار، سعی دارند تکبر تشنه خود را سیراب کنند. شاید آنها واقعا اینگونه باشند، اما شاید فقط به این دلیل است که اوکیف آن را ساخته است. در واقع در ویدیو های جیمز اوکیف هیچ حقیقتی وجود ندارد، به غیر از حقیقتی که وی شما را وادار به دیدن و پذیرفتن آن می کند.

اگرچه فعالیت اوکیف را نمی توان در رده فعالیت های روزنامه نگاری جای داد ، اما وی کاری که انجام می دهد را به خوبی بلد است. در حقیقت، بازرسی به معنای پرس و جو در مورد چیزی است که پاسخ آن را نمی دانید. اما اوکیف همواره پاسخ سوالات خود را از پیش می داند. تقلب دموکرات ها در انتخابات، کشته شدن نوزادان توسط فدراسیون 'فرزند پروری تنظیم شده'، روزنامه نگاری عامه پسند قلمرو نخبگان متکبر و .... .
اگرچه نمی توان مورد سومی که در مثال های بالا ذکر شد را اثبات کرد اما دست کم هدفی است که محافظه کاران برای مدتی آن را دنبال می کردند. از نظر آن ها، شوک ناشی از پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا درسال 2016، حاکی از برگزاری اتاق های خبری است که با روش روزن و شرکی توسط فارغ التحصیلان مدرسه روزنامه نگاری اداره می شود و به همان اندازه متکبرانه و در عین حال بی هدف هستند.

در سوی مقابل، تفکری دیگر نیز وجود دارد که براساس آن روزنامه نگاری با هدف تخریب سازمان ها و نهادها، به هیچ عنوان در محدوده تعریف روزنامه نگاری جای نمی گیرد. فعالیتی تقریبا معادل با آنچه اوکیف با فیلم های خبیثانه و فریبنده اش در جستجوی آن است. وی در دفاع از خود با پذیرفتن اصول اخلاقی روزنامه نگاری می نویسد:این اصول می بایست مجددا ساخته شوند.

اوکیف علی رغم اینکه در نوشتار از فصاحت قابل توجهی برخوردار نیست اما به خوبی پیچیدگی ها و روابط موجود بین شبکه های اجتماعی نظیر توییتر و فضای مجازی را با شبکه خبری فاکس نیوز تشریح می کند. شبکه ای که در واقع ترامپ مخاطب 'خاص' آن محسوب می شود.

این مجله درتارنمای خود افزود: اوکیف نیز به مانند رئیس جمهور مورد علاقه خود، با درآمدی معادل 240 هزار دلار، در خارج از محیط کاری به عیاشی می پردازد.

وی که خود را پیرو سنت حقیقت جویی می داند، معتقد است، هدف پروژه وریتاس نمایش جهان به واقعی ترین شکل ممکن است.در حالی که اوکیف قویا به انتقاد از آنچه که وی 'رسانه های میلی' می نامد، پرداخته و آن ها را به همدستی با 'دولت در سایه' متهم می کند،اما به نظر نمی رسد که توانایی دیدن کاستی های خود را داشته باشد و در محیط سایکودرامی که برای خود شبیه سازی می کند،همواره استفاده از تمام ابزارها و روش ها توجیه پذیرند، چرا که سرنوشت کشور در گرو ماحصل کار وی است.

تلاش های بعدی وی برای به دام انداختن واشنگتن پست نیز فاجعه آمیز بود. پس از انتشار داستان آزار جنسی دختران نابالغ توسط روی مور نامزد آلاباما، اوکیف یکی از خبرنگاران خود را با عنوان قربانی این آزار جنسی به دفتر واشنگتن پست فرستاد. خبرنگاران نیز پس از اینکه با احترام به اظهارات وی گوش نمودند، با بررسی داستان به دروغ بودن آن پی بردند و یافته هایشان را منتشر کردند. چهره اوکیف در مواجهه با خبرنگاران واشنگتن پست، کاملا با چهره حقیقت گویی که وی از خود به نمایش می گذاشت، متفاوت می نمود.

اوکیف تایید و تحسین های بیشماری از سوی استیون بنن، استراتژیست پیشین کاخ سفید و تاکر کارلسون گوینده خبر در فاکس نیوز و به طور کلی محافظه کاران دریافت می کند. مهم تر از همه، وی خود را با 'الکساندر سلجینیتسین' نویسنده معروف و یکی از مخالفین رژیم استالین مقایسه می کند و در اظهار نظری می نویسد؛'نوشته های وی (الکساندر سلجینیتسین) به من کمک کرد که طبیعت انسانی را تحت سلطه یک رژیم فاسد درک کنم.'

نوشتن جمله فوق از سوی کسی که در حومه نیوجرسی متولد شده، گستاخی فراوانی را طلب می کند، در واقع می توان گفت تنها ویژگی که به برتری محسوس اوکیف با سایرین می انجامد، بی شرمی وی است.