بیانیه انجمن اسلامی مدرسین درباره اعتراضات

انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌های سراسر کشور در پی اعتراضات و تجماعات اخیر بیانیه‌ای صادر کرد.

به گزارش صدای ایران، متن این بیانیه به شرح زیر است.

بسم الله الرحمن الرحیم

ملت بزرگ و شریف ایران، مسئولان محترم نظام جمهوری اسلامی ایران

اینک که با گذشت چند روز از بروز نآرامی‌ها در برخی شهر‌های کشور، در پرتو الطاف الهی، با هوشیاری و شکیبایی قاطبه ملت ایران و با تدبیر و مساعی نهاد‌های مسول باردیگر تا حدودی آرامش و امنیت در سراسر کشور حکمفرما شده است، ما در ایفای رسالت اسلامی- میهنی خویش به این مناسبت مواردی چند را مطرح و عموم مردم و جریان‌های سیاسی و نهاد‌های حاکمیتی را به توجه و تدبیر در آن‌ها فرا می‌خوانیم.

گویی که بروز ناآرامی‌ها و حرکت‌های اعتراضی از سوی بخش‌هایی از جامعه شهری مختص ایران نیست و تقریباً امری فراگیر است که در پرتو توسعه تکنولوژی ارتباطی بویژه در عصر شبکه‌های اجتماعی وجه جهان شمول یافته است، اما جدای از اینکه آنچه در هفته گذشته در ایران رخ داد از کجا و چگونه آغاز شد و اولین جرقه آتش افروز آن حوادث چگونه و بدست چه کسانی زده شد، آنچه قابل تأمل است: یکی علت بروز چنین حوادثی در ایران آن هم در این مقطع زمانی و با وجود شرایط نسبتاً خطیر کشور است و دیگری چرایی گسترش سریع این اعتراضات به ده‌ها شهر کشور و تغییر جهت پیکان اعتراضات از مسائل اقتصادی به سمت سویه‌های سیاسی و نیز خشونت بار شدن آنهاست. همین نکات بررسی و کنکاش در خصوص زمینه‌های حدوث، علل و عوارض بروز و پیامد‌ها و نتایج این رخداد‌ها و راه‌های پیشگیری از آن‌ها را ضروری می‌سازد.

با آنکه موج سواری و تلاش برای رخنه و نفوذ در صفوف مردم از سوی قدرت‌های سلطه گر جهانی و منطقه‌ای امری مسلم است و در این ناآرامی‌ها نیز به وضوح ردپای آن معلوم است. هرگونه کنکاش و ارزیابی در خصوص ناآرامی‌های اخیر می‌بایست بصورت عمیق، با کاربست روش‌های علمی، با واقع بینی تمام، و با پرهیز از هر گونه پیش داوری و دخالت دادن انگاره‌های ذهنی از قبل معلوم صورت پذیرد و تنها چنین بررسی‌های "واقع بینانه ای"می تواند به شناخت "حقیقت ماجرا" و "امر واقع" منجر شود و تهیه و تدارک اقدامات پیشگیرانه و پیش بینی صحیح آینده را ممکن سازد.

با تأکید بر اصل ۹ قانون اساسی که "تفکیک ناپذیری" آزادی، استقلال و وحدت و تمامیت ارضی کشور در جمهوری اسلامی ایران را اعلام می‌دارد و "مردم و مقامات" را زنهار می‌دهد که مبادا بنام یکی به دیگری کمترین خدشه‌ای وارد کنند، و با الهام از اصل ۲۷ همان میثاق ملی که به "آزادی تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها" تأکید دارد. به تأسی از سیره بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران (امام راحل ره) و رهبری معظم. اعتراض مسالمت آمیز نسبت به نهاد‌های حاکم و سیاست‌ها و خط مشی‌های اجرایی را از زمره حقوق و آزادی‌های اساسی مردم قلمداد نمود و این حق را تبلور اصل حاکمیت ملت و حق تعیین سرنوشت آن‌ها می‌دانیم و همگان را به التزام و رعایت این مهم و فراهم کردن فرصت برای آن فرا می‌خوانیم.

واقعیت این است که جامعه ایران در بستری از انواع گسل‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی واجد پتانسیل گسترده‌ای از نارضایتی است و بخش‌های قابل توجهی از مردم و به ویژه جوانان کشور بدلایل مختلف و به درجاتی متفاوت ناراضی اند. چنین گستره‌ای از نارضایتی‌ها یکباره حاصل نشده و واجد یک بعد یا ناشی از یک عامل نیست. حقیقت این است که آنچه در روز‌های گذشته رخ داد تنها علایم و عوارضی از بیماری نگران کننده و پیش لرزه‌ای هشدار دهنده از گسستی است که در عمق جامعه ایرانی در شرف تکوین بوده و با دامن زدن به ناامیدی فزاینده "چشم انداز آینده" را مخدوش می‌سازد؛ لذا با فرض اینکه نارضایتی‌های عمومی از منظر وجودی "امری واقعی" و بلحاظ ماهوی خصلت و "سرشتی اجتماعی" دارند، تنها با اذعان و اعتراف به این دو ویژگی است که می‌توان این پدیده را به درستی شناخت و برای آن بنحو صحیح چاره کرد.

این نارضایتی در واکنش به فقر، فساد، تبعیض و در یک کلام ناکارآمدی است. از این رو در پیدایی این نارضایتی‌ها کمابیش همه مقصرند. ناخرسندی مردم تنها معطوف به قوه مجریه یا دولت نیست؛ بلکه به همان میزان مردم از قوای مقننه و قضائیه و درگیری‌های حاکمیتی گلایه مندند و لذا همه حاکمیت پیش و قبل از هر اقدامی در راستای دلجویی از مردم باید دقایقی درنگ کرده و صدای اعتراض مردم را بشنوند و پس از شنیدن آنچه مردم به حق می‌گویند با بازنگری در آنچه کرده اند، در سیاست‌ها و برنامه‌ها و کار ویژه‌های جاری خود تجدیدنظر کنند و به این ترتیب خود را با خواسته‌ها و مطالبات عمومی همراه کنند. گویی تا کنون خیلی‌ها در مقام سخنگو "از مردم" و "از طرف" مردم بزرگ ایران سخن گفته اند، اما حالا وقت آن است که بجای سخن گفتن از آنها، صدای اعتراض و خواستشان شنیده شود و این می‌تواند آغازی دوباره و حرکتی همدلانه به سوی امید و آینده باشد.

با تأکید بر ضرورت تمییز بین اعتراض و اغتشاش و تفاوت گذاری مابین صدای اعتراض مردم از اقدامات اقلیتی آشوب طلب و یا مداخله دشمن کینه جو بر این باوریم که دشمنان ملت ایران در این فقره نیز، چون گذشته در پی موج سواری و سوء استفاده از رویداد‌های داخلی در راستای ایجاد شکاف در صفوف ملت، ایجاد و گسست در پیوند دولت و مردم و سرانجام تضعیف نظام جمهوری اسلامی ایران و ایجاد چالش برای آن هستند؛ لذا ضمن آنکه مردم و شهروندان محترم را به خویشتن داری، نفی خشونت و جدا کردن صفوف خود از فرصت طلبان و بدخواهان ملت فرا می‌خوانیم، درعین حال معتقدیم خطای بزرگی است که بجای شنیدن صدای اعتراض مردم این حوادث را صرفاً به توطئه و دسیسه خارجی منتسب کنیم و با این نگرش به مقابله با آن برخیزیم. پس بیایید مدیرانه و از سر خردورزی و مصلحت جویی هوشیارانه آن "تهدید" را به "فرصتی" دگر برای مفاهمه و گفتگوی ملی حسن استفاده از همه سرمایه‌های اجتماعی تبدیل کنیم و با ایجاد شرایط مناسب برای رشد و بالندگی جوانه‌های امید در دل مردم، همراه با آن‌ها به سوی آینده‌ای درخشان حرکت کنیم.
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌های سراسر کشور