زمانی که داریوش، «دریای پارس» را بر کتیبه سوئز حک کرد

هیچ سندی ندارند، اما هرازگاهی نام "خلیج‌فارس" را به زبان می‌آورند و با استفاده از عنوانی ساختگی و مجعول، می‌خواهند جلب توجه کنند؛ شاید از سند ۲۵۰۰ ساله در موزه‌ی لوور دال بر موجودیتِ خلیج‌فارس اطلاع ندارند.

به گزارش صدای ایران،  مدال‌های جنگجویان آمریکایی یا سنگِ قبر مبارزان‌شان و حتی نوشته‌ها و نسخه‌های خطیِ ایرانی، عربی و خارجی، از مهمترین اسناد برای تایید سندیتِ نام «خلیج‌فارس»‌ هستند. حالا تصور کنید یکی از قدیمی‌ترین اسناد درباره خلیج فارس، حدود ۲۵۰۰ سال پیش در مصر و در «کانال سوئز» حک شده و اکنون در موزه لوور خودنمایی می‌کند.

«علی شهیدی»، ایران‌شناس و مدرس دانشگاه تهران، کتیبه داریوش در کانال سوئز را یکی از قدیمی‌ترین منابع در تاریخ می‌داند که نام خلیج‌فارس را تا امروز زنده نگه داشته است.

او به ایسنا می‌گوید: معمولا کتیبه‌های هخامنشی به جز چند کتیبه، اکثرا سه‌زبانه و به زبان‌های فارسیِ باستان، ایلامی و بابلی نوشته شده‌اند. کتیبه‌ی به دست آمده‌ای نیز که در داخل مرزهای امروزیِ ایران وجود ندارد، سال‌ها قبل در شمال آفریقا و در مصر پیدا شد که امروز به دلیل محتوای آن، به کتیبه سوئز (کانال سوئز) مشهور است.

او با بیان این‌که متن این کتیبه از زبان داریوش بزرگ هخامنشی نوشته شده و محتوای آن به ساخت آب‌راه یا کانالی اشاره می‌کند که این آب‌راه یا کانال، دریای سرخ یا دریای سرخ را به رود نیل وصل می‌کند، می‌گوید: این راهِ آبی از خلیج‌فارس به مصر می‌رسد و برای کوتاه شدن مسیر در پایان مسیر آبی کانالی حفر شده است.

وی با تاکید بر این‌که تعاریفِ ۲۵ قرن پیش با امروز متفاوت‌اند، ادامه می‌دهد: داریوش بزرگ ۲۵ قرن پیش در کتیبه هخامنشی گفته است: «فرمان دادم که آبراهی بکَنَند از رودی به نام نیل، تا دریایی که از پارس می‌آید»... این یک سرنخ جالب از تاریخی است که منظور هخامنشیان، دریایی‌ست که «از پارس می‌آید»، جمله‌ای که جای دقیق آن را بیان می‌کند.

وی معادل امروزیِ دریای پارس را همان خلیج‌فارس می‌داند و می‌گوید: «دریایی که از پارس می‌آید» بسیار فراتر از خلیج فارس امروزی بوده است. خلیج فارسِ امروزی، دریای عمان و بخشی از اقیانوس هند که در این مسیر است را به همراه دریای سرخ تا آبراهی که به نیل وصل می‌شود، شامل می‌شده است.

او با بیان این‌که در طول تاریخ به مرور بخش‌هایی از این مسیر، نام‌های دیگری به خود می‌گیرند، ادامه می‌دهد: در نقشه‌های کهن، به دریای پارس، بحر الفارسی، خلیج فارس و دریای فارس نیز گفته می‌شد.

شهیدی هم‌چنین با اشاره به این‌که روی کلمه «دریای عمان» در قطب‌نماهایی که در سرزمین‌های عربی ساخته شده، کلمه «بحر فارسی» نوشته شده، ادامه می‌دهد: تا سده‌های گذشته و حتی تا اوایل سده حاضر بسیاری از این آثار در منطقه جنوب خلیج فارس اعتبار داشته‌اند.

این مدرس دانشگاه تاکید می‌کند: کتیبه‌ی ایرانیِ داریوش بزرگ در سوئز، قدیمی‌ترین اثری است که از لفظ «دریای پارس» استفاده کرده، با قدمتی نزدیک به ۲۵ قرن، یعنی ۲۵۰۰ سال پیش یک متن با این نام وجود دارد.

قبل از هر اظهارنظر، سری به موزه لوور بزنند

او در ادامه با اشاره به نقشه‌های زیادی که در طول تاریخِ دوره اسلامی به فارسی و عربی با نام «بحرالفارسی» وجود داشته‌اند، ادامه می‌دهد: کتیبه‌ «کانال سوئز» امروز در موزه‌ی لوور قرار دارد و البته در طول تاریخ آسیب‌هایی دیده بوده که باستان‌شناسان و متخصصانِ زبان‌های باستانی دست به دست هم دادند تا قطعات را کنار یکدیگر قرار دهند.

وی ادامه می‌دهد: بخش‌هایی از متنِ کتیبه آسیب دیده که با توجه به نوع خط آن، بخش‌های ریخته شده به کمک متن کتیبه‌های دیگر بازسازی شده‌اند.

شهیدی تاکید می‌کند: این کتیبه شهرت جهانی دارد و مورخان و باستان‌شناسان جهان از وجود و محتوای آن آگاهند.

وقتی داریوش نام «دریای پارس» را بر کتیبه سوئز حک می‌کند

به گزارش ایسنا، حفر کانال سوئز در قرن هفتمِ قبل از میلاد توسط دومین فرعون مصر از سلسله بیست‌وششم به نام «نکو» آغاز شد، اما به دلیل بروز مشکلات این کار به پایان نرسید، تا این‌که یک قرن بعد بار دیگر به دستور داریوش ساخته و مورد بهره‌برداری قرار گرفت. سه کتیبه از داریوش به یادبود ساخت این کانال در ۳۳ کیلومتری شمال سوئز در ساحل غربی کانال فعلی پیدا شده‌اند.

روی یکی از کتیبه‌های کوچک نوشته شده: «من، داریوش، شاه بزرگ، شاه شاهان، شاه کشورهای دارای همه گونه مردم، شاه در این زمین بزرگ دور و دراز، پسر ویشتاسپ هخامنشی.» و در کتیبه بزرگ‌تر با ۱۲ سطر به دستور داریوش برای حفر کانال اشاره شده است؛ «من پارسی هستم. از پارس مصر را گرفتم. من فرمان کندن این جوی (ترعه) را دادم، از رودخانه‌ای به نام نیل، که در مصر جاری است تا دریایی که از پارس می‌رود. پس از آن این جوی کنده شد، چنان‌که فرمان دادم و کشتی‌ها از مصر از میان این جوی به سوی پارس روانه شدند، چنان‌که میل من بود.»

تقدیر آمریکایی‌ها از سربازان‌شان با مدال خلیج‌فارس

پس از پایان جنگ ایران و عراق، آغاز حمله‌ی ارتش عراق به کویت در مرداد ماه ۱۳۶۹ بود. اما چون عراق با این حمله موجب بروز بحرانی بین‌المللی شد و اخطار شورای امنیت را نپذیرفت، آمریکا با ائتلافی از کشورهای دیگر به کویت و سپس به عراق حمله کرد و ارتش عراق را از کویت بیرون راند. به پایان رسیدن جنگ بین این دو کشور حدود دو سال زمان برد، پس از آن ارتش آمریکا در سال ۱۳۹۲ از سربازان‌اش که در این جنگ که به نام «جنگ خلیج‌ فارس» شهرت یافته بود، با مدالی که نام خلیج‌ فارس (Persian Gulf) بر آن حک شده بود و به گردن سربازانی که در این جنگ شرکت کرده بودند انداخت، تقدیر کرد.

دورِ این مدال کلمه‌ی «Persian Gulf Veterans National Medal» به معنای «مدال ملی سربازان جنگ خلیج‌ فارس» نقش بسته و در مرکز آن توضیح داده شده که «مدال ملی رزمندگان خلیج فارس، ویژه مردان و زنان نیروهای مسلح ایالات متحده که در جنگ خلیج فارس به کشورشان خدمت کردند».

کهن ترین سندِ تاریخی و جغرافیایی با نام «خلیج فارس»

«مسالک ‌و ممالک» نیز از نفیس‌ترین نُسخ خطی اثر ابواسحق ابراهیم بن محمد فارسی اصطخری در زمینه تاریخی و جغرافیایی است که در قرن چهارم هجری قمری (۱۰ میلادی) نوشته شده است. این اثر نقشه شهرها و کشورها، راه‌های ارتباطی و نقشه، موقعیت ممالک، کوه‌ها و دریاها را مشخص کرده که از مهم‌ترین نقشه‌های این کتاب می‌توان به موقعیت و نام خلیج فارس با عنوان «بحر صوره فارس» اشاره کرد.

این نسخه‌ی خطی دوم دی ماه ۱۳۸۷ در فهرست کمیته ملی حافظه جهانی یونسکو و به شماره‌ی ۱۰۰۵ به ثبت رسیده و اکنون در موزه دوران اسلامی، موزه ملی ایران نگه داری می‌شود.