پاسخ تند مطهری به پاسخ تند حمید روحانی

داستان جوابیه های علی مطهری و حمید روحانی به یکدیگر ادامه دارد: جوابیه هایی که قدم به قدم لحن شان تندتر می شود. حالاعلی مطهری است که در پاسخ نامه چند روز پیش حمید روحانی در آمده و در نوشته یی که برای روزنامه اعتماد ارسال کرده، نوشته که مسائل مطرح شده توسط او در حضور مقام معظم رهبری از نقاط ضعف جامعه در حوزه فرهنگ عمومی بوده و گمانه زنی کرده که نگرانی حمید روحانی از طرح چنین مسائلی «به دلیل مسوولیتی است که در این خصوص به عنوان فردی در کسوت روحانیت بر عهده داشته و به نوبه خود انجام نداده است». داستان جدال مطهری و روحانی از جلسه چند هفته پیش مقام معظم رهبری با خانواده برخی از شهدا شروع شد: جایی که علی مطهری با طرح مساله حصر و همین طور نوع برخورد با موتورسواران از رهبری برای حل این موضوعات درخواست هایی را انجام داد. بعد از این بود که حمید روحانی با انتقاد از مطهری مدعی شد که رهبری در آن جلسه عنوان کرده اند که موضوع موتورسواران و بی نظمی آنها ربطی به ایشان و دفتر ایشان ندارد. مطهری هم سپس این موضوع را تکذیب کرد و کار اختلافات بین آن دو بالاگرفت. تا آنجا که هم علی مطهری و هم حمید روحانی می گویند که پس از آن جلسه جمع حاضر به خاطر موضع گیری آنها، صورت شان را غرق بوسه کرده اند. حمید روحانی طرح مساله حصر را در حضور مقام معظم رهبری یک اقدام غیرضروری و بی دلیل دانسته و اکنون علی مطهری در جوابیه اخیر خود به حمید روحانی این سوال را مطرح کرده است که «چرا اینقدر از مطرح شدن موضوع حصر خانگی آقایان موسوی و کروبی وحشت دارید و از آن فرار می کنید»؟

جناب آقای سید حمید روحانی در مقاله یی که در روزنامه اعتماد، شماره چهارشنبه 1/5/93 منتشر کرده اند اینجانب را مورد الطاف ویژه خود قرار داده اند تا آنجا که با تشبیه تلویحی این بنده به الاغ، باعث ارتقای رتبه اینجانب در کمالات وجودی و شاید توهین به الاغ شده اند. روشن است که ریشه این اظهار لطف ها همانا مطرح شدن مساله کمبود انضباط اجتماعی در کشور ما و مساله ادامه حصر خانگی آقایان موسوی و کروبی در حضور مقام رهبری توسط اینجانب است که حمیدخان را سخت دچار به هم ریختگی روحی کرده است. وی می گوید آیا مساله یی مهم تر و ضروری تر از این دو مساله نبود که در حضور رهبر انقلاب مطرح شود؟ می گویم خیر، مساله یی مهم تر و ضروری تر نبود و لااقل این دو مساله جزو مسائل اساسی کشور و انقلاب است. از ایشان می پرسم اولاچرا اینقدر از مطرح شدن نقاط ضعف جامعه در حوزه فرهنگ عمومی که متاسفانه در مقایسه با سایر ملل در رتبه های آخر قرار داریم نگران می شوید؟ شاید به دلیل مسوولیتی است که در این خصوص به عنوان فردی در کسوت روحانیت برعهده داشته اید و به نوبه خود انجام نداده اید. در ارتباط با سخن یکی از مسوولان درباره مانع موجود در مسیر سامان یافتن وضعیت موتورسواران گفته اید «یک انسان با خرد، فهیم و متعهد، بدون تحقیق و پرس وجو خبری را نمی پذیرد و باور نمی کند». عجبا وقتی یک خبر از نظر شخصیت و وثوق گوینده و قرائن موجود افاده یقین می کند، چه نیازی به تحقیق و پرس و جو است؟ درباره خبری باید تحقیق کرد که مفید ظن است.

ثانیا چرا اینقدر از مطرح شدن موضوع حصر خانگی آقایان موسوی و کروبی وحشت دارید و از آن فرار می کنید؟ آیا جز این است که از بررسی و تحقیق درباره فتنه سال 88 چه در قالب محاکمه علنی آقایان موسوی، کروبی و احمدی نژاد و چه به صورت دیگر، به شدت هراس دارید و می ترسید که بسیاری از حقایق برای مردم آشکار شود و زحمات چند ساله شما و دوستان تان در کتمان و قلب حقایق بر باد رود؟

ایشان می گوید: «آیا از دید او (مطهری) در میان مردم ایران، دیگر کسی یا کسانی نیستند که استحقاق دفاع داشته باشند؟ آیا همه مردم ایران به حق و حقوق شان رسیده اند و تنها آقایان کروبی و موسوی هستند که در برزخ بلاتکلیفی بسر می برند؟»

عرض می کنم بله، کسان دیگری نیز هستند که استحقاق دفاع دارند. بسیاری از زندانیان سیاسی داریم که جرم آنها صرفا انتقاد است ولی چون برخی دوستان شما انتقاد را مساوی با خروج از نظام می دانند و اعتراض مدنی را به رسمیت نمی شناسند آنها را مستحق حبس دانسته اند و برخی از آنها صرفا به جرم انتقاد، سال ها از زندگی عقب مانده اند و خانواده هایشان رو به فروپاشی نهاده است. خبرنگاری داریم که به جرم پیگیری حادثه بند 350 زندان اوین در بازداشت طولانی مدت است. بله، اینها هم استحقاق دفاع دارند، هرچند امثال شما برای این گونه افراد اساسا حقوقی قائل نیستید. آقای سید حمید روحانی گفته اند «حاضران آن جلسه پس از سخنان انتقادآمیز من و پایان دیدار، شتابان به سوی من شتافتند و صورتم را غرق بوسه کردند و تشکر قلبی خود را از سخنانم اظهار داشتند.»

از قضا عین همین اتفاق برای اینجانب پس از آن جلسه افتاد، چه در همان جا و چه بعدا به صورت پیامک، با این تفاوت که صورتم را غرق بوسه نکردند چون جذابیت جناب عالی را نداشت، برخی هم نامحرم بودند. اسامی آنها را نمی گویم چون ممکن است در حبس و حصر دوستان شما واقع شوند.

مطلب دیگر اینکه وی به مصداق «ترک عادت موجب مرض است» بار دیگر به تملق و چاپلوسی پرداخته و می گوید (نقل به مضمون) که «اساسا نیازی نیست در حضور مقام رهبری درباره لزوم توجه به انضباط اجتماعی و مانند آن سخن گفت زیرا ایشان به همه مسائل اشراف دارند». در این صورت معلوم نیست حمیدخان روحانی این سخن امام علی علیه السلام را که می گوید از من در خفا و آشکار انتقاد کنید، چگونه تفسیر و توجیه می کند.

ایشان در مقاله خود چند صفت به اینجانب نسبت داده است. اول بیگانگی از مردم. همه می دانند که اینجانب با اقشار مختلف مردم تهران اعم از شمال و جنوب و شرق و غرب آن در ارتباط مستقیم هستم و هیچ حاجب و مانعی در کار نیست به طوری که گاهی موجب تعجب افراد می شود. وی می گوید «آقای علی مطهری از ناهنجاری ها و گرفتاری های گوناگون اقتصادی، معضل بیکاری، رنج تورم و گرانی که به علت سوء مدیریت و بی تدبیری برخی از مسوولان و دولتمردان گریبانگیر مردم شده است آگاهی ندارد».

خوشحالم که بالاخره جناب آقای سید حمید روحانی پس از سکوت مرگبار هشت ساله در زمان دولت های نهم و دهم اکنون از لاک خود خارج شده و به اظهارنظر در این مسائل می پردازد. هم سکوت او در آن هشت سال و هم جوش و خروش های اخیر او برای خدا و از روی خلوص نیت نیست. در آن هشت سال ایشان و دوستانش با وجود اعتقاد به اینکه آقای احمدی نژاد مناسب برای ریاست جمهوری نیست، فقط با این منطق که او آدم جسوری است و خوب می تواند هاشمی را از صحنه خارج کند چشم خود را بر همه قانون شکنی ها و خیانت ها بستند و امروز که منتقدان آن دولت قدرت را به دست گرفته اند حمیدخان روحانی وارد صحنه شده و از نابسامانی ها و سوءمدیریت و بی تدبیری برخی مسوولان و دولتمردان سخن می گوید: سخنی که بعید است کسی آن را از روی خیرخواهی و برای اصلاح امور تلقی کند بلکه این نیز ادامه همان کینه ورزی ها با انقلابیون اولیه و راستین مانند آقایان هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری و همه دلسوزان عاقل و معتدل انقلاب است.

نسبت دومی که به اینجانب داده اند وابستگی باندی است. احتمالایا معنی وابستگی را نمی دانند یا معنی باند را، چون دوست و دشمن و مخالف و موافق من بر این مطلب اتفاق نظر دارند که اینجانب وابستگی گروهی و باندی ندارم و مستقل هستم.

صفت سومی که به این بنده نسبت داده اند فقر علمی و فرهنگی است. این مطلب یک امر نسبی است. بدیهی است که اینجانب نسبت به فردی مانند آیت الله مطهری فقر علمی و فرهنگی دارم اما نسبت به فردی مانند آقای سید حمید روحانی، دیگران باید نظر بدهند.

صفت چهارم فقدان معنویت است. مقصودشان این است که به طور مطلق معنویتی در اینجانب نیست و الامی فرمودند کمبود معنویت. حال سوال این است: موجودی که اساسا هیچ معنویتی در او نیست آیا می تواند انسان باشد؟ از اینجا می توان فهمید اینکه جناب آقای سید حمید روحانی اینجانب را به الاغ تشبیه کرده اند درست است. البته من این امر را به قول فلاسفه، لابشرط در نظر می گیرم، یعنی می گویم لابد مقصود ایشان این است که کمالات وجودی الاغ در این بنده هست خواه کمالات دیگری هم باشد و خواه نباشد، نه اینکه فقط کمالات الاغ را دارا باشم و لاغیر. در این صورت این تشبیه توهین نیست. البته معنویتی که در مقاله جناب آقای سیدحمید روحانی در قالب توهین ها و نسبت های ناروا ظهور و بروز دارد چیزی نیست که به آسانی کسی بتواند به آن دست یابد. قطعا ایشان در قیاس با خود، اینجانب را فاقد معنویت دانسته اند و من به خوبی به این سخن مولوی توجه دارم که «کار پاکان را قیاس از خود مگیر». به هرحال از خدای متعال توفیق نیل به این معنویت را خواستارم! معنویتی که باعث شده است ایشان در یک مقاله این همه صفت نیک به طرف مقابل نسبت دهد: بی مسوولیت، یاوه گو، دروغ پرداز، هوچی باز و سرانجام الاغ!

آقای سید حمید روحانی در پایان مقاله خود با ذکر این سخن من که «نحوه رفتار با امام و پیشوا را باید در نحوه رفتار شهید آیت لله مطهری با امام خمینی جست وجو کرد» می گوید «باید دانست آنچه از شهید مطهری در دست است و در سیره ایشان آشکار است پیروی از ولایت و تعبد نسبت به امام است.»

اگر مقصود از «تعبد» تعطیل عقل باشد قطعا این حرف درست نیست. شاهد آن، موارد متعددی است که شهید مطهری در نظرات امام(ره) تاثیر داشته و گاهی نظر ایشان را تغییر داده است و حتی زمانی که عده یی از اطرافیان امام در پاریس در آستانه ورود ایشان به تهران می گفتند که امام قبول کرده است که مادر رضایی ها (از مجاهدین خلق) پیام خانواده های شهدای نهضت اسلامی را در بهشت زهرا در حضور امام بخواند، شهید مطهری برای امام پیغام فرستاد که اگر شما این موضوع را قبول کرده اید از این ساعت من همراه شما نیستم. چند دقیقه بعد، از طرف امام خمینی به ستاد استقبال از امام که شهید مطهری ریاست آن را به عهده داشت پیغام رسید که امام فرمودند آنچه آقای مطهری می گوید همان را عمل کنید. آقایان ناطق نوری، کروبی و مرحوم عسکراولادی شاهد این ماجرا بوده و آن را نقل کرده اند.

آقای سید حمید روحانی می گوید: «اگر امروز نیز شهید مطهری در قید حیات بود بی تردید یکی از پیروان راستین مقام رهبری بود و افتخار همراهی با ایشان را داشت.»

این جمله نشان می دهد که ایشان شناخت درستی از شهید مطهری ندارد. قطع نظر از کمالات علمی و معنوی این دو بزرگوار، شهید مطهری 20 سال از مقام معظم رهبری بزرگ تر بود و رهبر انقلاب فرموده اند «من خودم را شاگرد آقای مطهری می دانم» (کتاب استاد در کلام رهبر) و در دیدار با خانواده آیت الله مطهری در اولین سال رهبری خود دو بار فرمودند «اگر آقای مطهری زنده بودند قطعا الان رهبر بودند».

جناب آقای سید حمید روحانی در پایان جوابیه خود به عنوان حسن ختام فرموده اند: اگر شهید مطهری در قید حیات بود لقمان گونه به فرزند خویش توصیه می کرد در مشی خود میانه روی را در پیش گیر، صدایت را بلند نکن که ناخوشایندترین صداها صدای الاغ است (آیه قرآن). و من می گویم: اگر شهید مطهری زنده بود جناب حمیدخان روحانی را توصیه به تقوا و دوری از تعصب و نیز رعایت انصاف در قضاوت ها از جمله قضاوت درباره حوادث سال 88 و دفاع از مظلومان و حقوق ملت و از همه مهم تر توصیه به ادب می کرد که «بی ادب محروم ماند از لطف حق» و از من بابت مبارزه با رخنه فرصت طلبان و متملقان و چاپلوسان در انقلاب اسلامی، تشکر می کرد.