مدیر حوزه علمیه شهرستان اردکان:
کسانی که حجاب را شخصی و سلیقه ای می دانند، فهم درستی از دین ندارند
کسانی که حجاب را در پستوهای ذهن خود امری سلیقه ای می دانند و در مقابل تهاجم سنگین دشمن به حجاب و عفاف دختران و زنان نه تنها عکس العملی نشان نمی دهند بلکه خود آتش بیار معرکه نیز می شوند، غمگینانه باید گفت فهم دقیقی از دین، آن هم اسلام ندارند.
به گزارش سرویس صدای حوزه پایگاه خبری صدای ایران حجت الاسلام حمید کمالی اردکانی، مدیر حوزه علمیه شهرستان اردکان در یادداشتی به تبیین اهمیت حفظ حجاب در جامعه پرداخته است.
در این نوشتار آمده است: یکی از علت های رواج بدحجابی در جامعه ما به طرز تفکر برخی مسؤولان و به دنبال آن نوع تفکر بعضی از مردم در این زمینه بر می گردد. اینکه می گوییم طرز تفکر مسؤلان لزوما به این معنا نیست که مسؤولان رده بالا، میانی یا پایین این طرز تفکر خود را اعلام کنند بلکه گاهی یک تفکر نا آگاهانه سستی هایی را در اجرای قوانین دینی و ملی به دنبال دارد.
اگر مسؤولی خواسته یا ناخواسته امر به معروف و نهی از منکر را نوعی "دخالت نابجا" در زندگی مردم تلقی نمود روشن است که برای اصل فراموش شده هشتم قانون اساسی قدمی بر نمی دارد!
مساله حجاب نیز از همین قبیل است. تفکر آگاهانه یا نا آگاهانه برخی در مورد حجاب این است که پوشش زن را یک مساله «شخصی و سلیقه ای» انگاشته اند و در مسائل شخصی و سلیقه ای امر و نهی و پرسش معنا ندارد. در مسائل شخصى هیچ کس نباید مزاحم فرد دیگر بشود پس هیچ کس حق ندارد در انتخاب همسر، دوست، رشته تحصیلی و مانند آن، فرد دیگرى را مجبور کند، چون جزء مسائل شخصى است.
روشن است که سلیقه ای انگاری حجاب نه تنها باعث می شود در زمینه بدحجابی قدمی برداشته نشود، بلکه همواره کسانی که در این زمینه سخنی می گویند یا قدمی بر می دارند مورد عتاب قرار می گیرند! این تفکر ناصحیح را عده ای در مورد اصل دین دارند.
شهید مطهری می نویسد: «فرنگی ها که می گویند از نظر توحید و ایمان نباید مزاحم کسى شد، از این جهت است که فکر می کنند اینها جزء امور خصوصى، سلیقه اى، ذوقى، فردى و شخصى است. انسان در زندگى به یک چیزى باید سرگرم باشد که اسمش ایمان است. مثل امور هنرى است. یک کسى از حافظ خوشش مى آید، یک کسى از سعدى، یک کسى از مولوى، یکى از خیام و یکى از فردوسى؛ دیگر نباید مزاحم کسى شد که سعدى را دوست دارد که تو چرا سعدى را دوست دارى؟ من حافظ را دوست دارم، تو هم حتماً بایستى حافظ را دوست داشته باشى. مىگویند دین هم همین جور است؛ یک کسى اسلام را دوست دارد، یک کسى مسیحیت را، یک کسى زردشتیگرى را، یک کسى هم هیچ یک از اینها را دوست ندارد، نباید مزاحم کسى شد.»
ولی حقیقت این است که دین و مجموعه آموزه های دینی "صراط مستقیم" است و به سعادت فردی و اجتماعی، دنیوی و اخروی آحاد جامعه مرتبط است. دستوری که با "سعادت بشر" در ارتباط است چگونه می تواند سلیقه ای و شخصی باشد؟ آیا می توان رباخوری را که آثار منفی زیادی بر اقتصاد جامعه دارد یک امر شخصی و سلیقه ای دانست؟ حجاب نیز از همین مقوله است. کسانی که حجاب را در پستوهای ذهن خود امری سلیقه ای می دانند و در مقابل تهاجم سنگین دشمن به حجاب و عفاف دختران و زنان نه تنها عکس العملی نشان نمی دهند بلکه خود آتش بیار معرکه نیز می شوند، غمگینانه باید گفت فهم دقیقی از دین، آن هم دین اسلام ندارند پس چگونه مسؤولیت خطیر اجرای اسلام را متقبل شده اند!
در این نوشتار آمده است: یکی از علت های رواج بدحجابی در جامعه ما به طرز تفکر برخی مسؤولان و به دنبال آن نوع تفکر بعضی از مردم در این زمینه بر می گردد. اینکه می گوییم طرز تفکر مسؤلان لزوما به این معنا نیست که مسؤولان رده بالا، میانی یا پایین این طرز تفکر خود را اعلام کنند بلکه گاهی یک تفکر نا آگاهانه سستی هایی را در اجرای قوانین دینی و ملی به دنبال دارد.
اگر مسؤولی خواسته یا ناخواسته امر به معروف و نهی از منکر را نوعی "دخالت نابجا" در زندگی مردم تلقی نمود روشن است که برای اصل فراموش شده هشتم قانون اساسی قدمی بر نمی دارد!
مساله حجاب نیز از همین قبیل است. تفکر آگاهانه یا نا آگاهانه برخی در مورد حجاب این است که پوشش زن را یک مساله «شخصی و سلیقه ای» انگاشته اند و در مسائل شخصی و سلیقه ای امر و نهی و پرسش معنا ندارد. در مسائل شخصى هیچ کس نباید مزاحم فرد دیگر بشود پس هیچ کس حق ندارد در انتخاب همسر، دوست، رشته تحصیلی و مانند آن، فرد دیگرى را مجبور کند، چون جزء مسائل شخصى است.
روشن است که سلیقه ای انگاری حجاب نه تنها باعث می شود در زمینه بدحجابی قدمی برداشته نشود، بلکه همواره کسانی که در این زمینه سخنی می گویند یا قدمی بر می دارند مورد عتاب قرار می گیرند! این تفکر ناصحیح را عده ای در مورد اصل دین دارند.
شهید مطهری می نویسد: «فرنگی ها که می گویند از نظر توحید و ایمان نباید مزاحم کسى شد، از این جهت است که فکر می کنند اینها جزء امور خصوصى، سلیقه اى، ذوقى، فردى و شخصى است. انسان در زندگى به یک چیزى باید سرگرم باشد که اسمش ایمان است. مثل امور هنرى است. یک کسى از حافظ خوشش مى آید، یک کسى از سعدى، یک کسى از مولوى، یکى از خیام و یکى از فردوسى؛ دیگر نباید مزاحم کسى شد که سعدى را دوست دارد که تو چرا سعدى را دوست دارى؟ من حافظ را دوست دارم، تو هم حتماً بایستى حافظ را دوست داشته باشى. مىگویند دین هم همین جور است؛ یک کسى اسلام را دوست دارد، یک کسى مسیحیت را، یک کسى زردشتیگرى را، یک کسى هم هیچ یک از اینها را دوست ندارد، نباید مزاحم کسى شد.»
ولی حقیقت این است که دین و مجموعه آموزه های دینی "صراط مستقیم" است و به سعادت فردی و اجتماعی، دنیوی و اخروی آحاد جامعه مرتبط است. دستوری که با "سعادت بشر" در ارتباط است چگونه می تواند سلیقه ای و شخصی باشد؟ آیا می توان رباخوری را که آثار منفی زیادی بر اقتصاد جامعه دارد یک امر شخصی و سلیقه ای دانست؟ حجاب نیز از همین مقوله است. کسانی که حجاب را در پستوهای ذهن خود امری سلیقه ای می دانند و در مقابل تهاجم سنگین دشمن به حجاب و عفاف دختران و زنان نه تنها عکس العملی نشان نمی دهند بلکه خود آتش بیار معرکه نیز می شوند، غمگینانه باید گفت فهم دقیقی از دین، آن هم دین اسلام ندارند پس چگونه مسؤولیت خطیر اجرای اسلام را متقبل شده اند!
نظر شما