خاموشی صدای خنیاگر

صدای نورمحمد درپور، خنیانگر خراسانی، خاموش شده است و حنجره‌اش دیگر یاری نمی‌کند تا این نوا را سر دهد که: «غمت در نهانخانه دل نشنید.» چرا که دیگر قدرت خواندن ندارد. نورمحمد درپور بیماری سختی را پشت‌سر گذاشت. اما صدایی که روزی با دوتارش در هم می‌آمیخت خاموش شد و دیگر نمی‌تواند صحبت کند. خواننده نوایی معروف خراسان این‌روزها در خانه استراحت می‌کند. 

محمدحسین درپور پسر او که این‌روزها از پدر نگهداری می‌کند به «شرق» گفت: «اما دیگر نمی‌توانند صحبت کنند.» سرطان روده و درمان‌هایی که با سکته قلبی و مغزی درپور همراه شده، باعث شد تا او هم ضعیف شود و هم دیگر نتواند صحبت کند. آخرین‌باری که او ساز به دست گرفت سال پیش بود؛ در افتتاحیه جشنواره آیینه‌دار در تهران. اجرای کوتاه درپور از «نوایی…» با استقبال زیادی از سوی میهمانان این جشنواره روبه‌رو شد. اما بعد از این جشنواره بود که بیماری او بار دیگر شدت گرفت و در نهایت او را به بستر بیماری انداخت.

محمدحسین درپور می‌گوید: «این‌روزها به مناسبت ایام رمضان به‌خاطر علاقه‌ای که ایشان به قرآن دارند برایشان آیات کلام‌الله را می‌خوانیم. دستشان را بالا می‌برند و در انتها نیز دعا می‌کنند. اما صدایشان را نمی‌شنویم. با این‌همه حواسش خوب است.»او در مورد روند بیماری پدرش می‌افزاید: «خوشبختانه بیماری سرطانشان بهبود یافته است. چندهفته پیش که ایشان را به مشهد برای معاینه بردیم دکتر گفتند که بهتر هستند و آزمایشی را دادند که گفتند تا آخر تابستان می‌توانید آن را انجام دهید. اما بسیار راضی بودند. تنها مشکلشان این است که با وجود بهبود ضعیف هستند و دیگر نمی‌توانند صحبت کنند.»

سکوت درپور که سال‌ها با سازش ذکر گفته و موسیقی مقامی خراسانی را اجرا کرده خانواده و علاقه‌مندان این نوازنده و خواننده را نگران کرده است. اما هزینه‌های درمانی درپور یکی دیگر از مشکلاتی است که این استاد موسیقی نواحی مانند بسیاری از استادان پیشکسوت دارد. پسر درپور می‌گوید که حقوق حاجی 170هزارتومان است و هزینه‌های درمانی بسیار زیاد است. البته از تهران و از طریق انجمن پیشکسوتان هنر بیمه و بیمه تکمیلی ایشان را درست کردند و همین تازگی‌ها گفتند که قرار است تمدیدش کنند. اما هنوز هم هزینه‌های درمانی بالاست.

نورمحمد درپور، خنیاگر، راوی و نوازنده دوتار سال ۱۳۱۱ در روستای «سرخ‌سرا» از توابع «باخرز» منطقه تربت‌جام و روستای یادگار، دیده به جهان گشود. او از معدود بازماندگان صاحب‌سبک در منطقه جنوب خراسان است که گنجینه‌ای از نغمه‌‌های شفاهی موسیقی این مناطق را در سینه دارد و می‌توان او را نماد موسیقی عرفانی منطقه تربت‌جام و خراسان به‌شمار آورد که در روایت‌هایش همیشه از شعر شاعران و عارفان نامی این منطقه استفاده کرده است که از جمله آنها می‌توان به شاعران و عارفانی چون حاج قاضی جلال‌الدین فقهی‌سلجوقی، ملا عبدالرئوف مجیدی، شیخ احمد جامی و مولانا عبدالرحمن جامی اشاره کرد.

درپور آموزش دوتار و روایت‌های حماسی و تغزلی موسیقی منطقه خراسان را نزد استادان نامی منطقه حاج جهـانگیـر خان، حاج مـرتضی پـری ،حاج عبدالحمید رسولی، ملاداد خدا کبودانی و ملا یاسین مریدار آموخت و سبک‌های خوانندگی حلقه ذکر را از خلیفه ملا سلـطان، ملا پایند بلوچ و… فراگرفت. مثنوی‌خوانی را نیز از بزرگانی همچـون ملا مقـری و آخوند ملا مخـتار و غزل‌خوانی را از مولاداد هزاره پل‌بندی و حاج لطف‌الله هزاره آموخت. درپور همانند بسیاری دیگر از خنیاگران و راویان موسیقی مناطق از طریق جشنواره موسیقی فجر و نیز جشنواره‌‌های آیینه و آواز، موسیقی حماسی و نیز جشنواره موسیقی نواحی کرمان و جشنواره‌های ذکر و ذاکرین به جامعه موسیقی معرفی شد و سپس به‌عنوان نوازنده‌ای صاحب سبک و شیوه اجراهای متعددی را در کشورهای خارجی به صحنه برد.

اجرای او در جشنواره موسیقی مقدس برلین در سال 2002 که به همراه محمدرضا درویشی و فرید سلمانیان در جشنواره حضور یافته بودند، تماشاگران را سخت تحت تاثیر قرار داد.

آلبوم موسیقی تربت‌جام که او با همراهی ذوالفقار عسگری‌پور برخی از مقام‌های این منطقه همانند: هزارگی، جمشیدی، وفای، مهربانی نیست، صمدا، جان زمان، دوبیتی، الله‌مدد، مشق پلتان، اشتر خجو، نوایی، سه‌چکه در آن نواخته و خوانده از جمله کارهای کلاسیک مرتبط با این سبک نوازندگی و خوانندگی در موسیقی تربت‌جام به شمار می‌رود که از او در بازار موسیقی موجود است.