کلید جنگ جهانی سوم دردستان رهبر کره شمالی

ترامپ آن خط قرمز متأسفانه مشهوری را که در هر بحرانی ترسیم می شود، در رابطه با آزمایش بعدی هسته ای رژیم پیونگ یانگ، مقرر کرد.

به گزارش صدای ایران به نقل از آریا، فابیو کارمیناتی، در گزارشی در روزنامه اونیره (ایتالیا) نوشت: 

در میان چندمین شلیک ناموفق موشک، چندمین تهدید آشکار برای جنگ و نشست هفتگی شورای امنیت سازمان ملل که محکوم می کند، بحران هسته ای کرۀ شمالی همچنان به دور خود می پیچد. لیکن نوعی پیچ ارشمیدس است که همچنان تنش را به سمت بالا می کشد. در یک درگیری لفظی که به سطحی رسیده است که بیش از آن جز به یک درگیری به چیز دیگری نمی تواند منجر شود. این بار به یک درگیری نظامی، وحشتناک و نامحدود.

لیکن دونالد ترامپ در میان انبوهی لفاظی که در این سه ماه پر بار اقامتش در پلاک ١٦٠٠ خیابان پنسیلوانیا، [آدرس کاخ سفید] وی را متمایز ساخته است، خط سرخی را ترسیم نمود. وی در واقع در میان اعلان های متعدد در خصوص «گزینه هایی که همچنان روی میز می مانند» و در خصوص سرآمدن هر گونه «صبر و حوصله ای»، آن خط قرمز متأسفانه مشهوری را که در هر بحرانی ترسیم می شود، در رابطه با آزمایش بعدی هسته ای رژیم پیونگ یانگ، مقرر کرد. چنانچه برای هفتمین بار کیم یونگ اون دکمه را برای فعال ساختن یک بمب هسته ای آزمایشی فشار دهد، در آن صورت این امر عواقب جبران ناپذیری در پی خواهد داشت. «ناوگان شکست ناپذیر» ی که در دریا استقرار یافته است ممکن است به راستی کلید سومین جنگ جهانی را بزند. در واقع حوالی ٣٨ درجۀ موازی که برای انجام این کار فقط یک کبریت کافی خواهد بود.

ترامپ (و به ویژه مشاورانش) این را می دانند. رژیم کمونیستیِ نوادۀ سی و سه سالۀ خانواده ای که دی اِن اِی دیکتاتوری دارد هم این را می داند. کرۀ شمالی به این دلیل اقدامات «تحریک آمیز» خود را متوقف نمی سازد. برعکس با هر یادآوری یا زورنمایی به ویژه آمریکا با لفاظی فاجعه آفرینی یا با شلیک چند نمونه موشک (که اغلب به شکست می انجامد)، به پاسخگویی می پردازد. شاید همانی که دو هفته پیش به نمایش گذاشته شد که به عقیدۀ کارشناسان نظامی جامعۀ بین الملل سایر موشک ها چیزی جز محفظه های فلزی نیستند که قادر به بلند شدن از روی زمین بر روی یک سکوی پرتاب نیستند. نمودی مدرن از تانک های مصنوعی که در سواحل بریتانیا مستقر شده بودند و تجاوز به فرانسه را توسط انگلیسی ها و متحدان را شبیه سازی می کردند. یا تانک هایی که در حافظۀ موسولینی ما برای فیلم های خبری شبیه سازی شده بودند.

لیکن در همۀ این ماجرا بسیاری از افراد نزدیک شدن پایان عصر کیم را می بینند. اتفاقی نیست که حملۀ (نمادین) به سوریه با به کارگیری ٥٩ فروند موشک توماهاوک دقیقاً زمانی رخ داد که شی جین پینگ، رئیس جمهور چین در مارالاگوی فلوریدا مهمان بود. همان گونه که شاهدان بازگو نمودند، ترامپ در حالی خبر پرتاب موشک ها را به وی اعلام کرد که بعد از ضیافت ناهار در حال مزه مزه کردن یک تکه کیک بودند. یک نمایش قدرت در مقابل کشوری که بیش از همه باعث وحشت واشنگتن می شود لیکن بیش از هر کشور دیگری در آن سناریو، «راهبردی» به شمار می آید. این گونه به نظر می رسد که در میان یک قطعه کیک و یک قهوه آیندۀ شبه جزیرۀ کره که برای پکن همچنان «غیرقابل چشم پوشی» باقی می ماند، تصمیم گیری شد. یعنی این که چین هرگز نمی تواند علاوه بر حضور فعلی همسایۀ مزاحمی مانند آمریکا در جنوب، اجازۀ حضور مداوم آن را نیز بدهد. همان گونه که در صورت وحدت کرۀ جنوبیِ طرفدار غرب و کرۀ شمالیِ «کمونیست» ممکن است اتفاق بیفتد. به همین دلیل فرضیۀ یک مصالحه و یک طرح، راهی برای خود باز می کنند. نوعی «افسار بلند» که پکن در قبال متحد مزاحمش پیونگ یانگ در دست نگه می دارد. تلاشی برای این که به آن اجازه دهد «خود را دار بزند». پیمانی مخفی میان شی و ترامپ که فقط تا چندی دیگر میتوان تأثیرات آن را مشاهده کرد. توافقی امضاء شده احتمالاً در ازای یک تهاجم کوچک تر آمریکا در دفاع از متحد تاریخی اش تایوان و آزادی عمل بیشتر برای پکن در نزاع ارضی با بازیگران مختلف منطقه ای بر سر جزایر دریای چین جنوبی.

یعنی: فشار خارجی، چند نزاع نظامی (در اینجا با توجه به توانمندی ها و زرادخانه های موجود خطر بیشتر می شود) ممکن است به چند «جنبش» در داخل این رژیم برای «عادی سازی» کمک کند. لیکن این فرضیه با وجود سران نظامی که مدام «پاکسازی» می شوند و اطرافیان دیکتاتور که کمتر از همیشه از سوی پکن کنترل می شوند، به نظر بسیاری از افراد در هر صورت بعید می آید. لیکن در هر صورت بخشی از «تخیل سیاسی» را تشکیل می دهد که ماه ها اگر نگوییم سال هاست که سرنوشت دو کره را همراهی کرده و در بر می گیرد.

لیکن عقل و منطق همه را به سمت باور این «پیمان» سوق می دهد و باید سخنان ترامپ را در دقایقی بعد از شلیک ناموفق موشک در خصوص «نبود احترام» از سوی پیونگ یانگ در قبال پکن ایراد نمود، در این جهت تعبیر کرد.

اگر چه کسی نمی داند که از حالا به بعد این بحران چه پیچشی ممکن است به خود بگیرد، لیکن همه می دانند که «کبریت» ممکن است هر لحظه روشن شود. عواقب آن نیز به همان اندازه روشن است. نزد همه.