دو معضل بزرگ آموزش و پرورش
« دو معضل بزرگ آموزش و پرورش » عنوان سرمقاله
روزنامه وقایع اتفاقیه به قلم فاطمه سعیدی(عضو هیأت‌رئیسه کمیسیون آموزش و
تحقیقات مجلس) است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در روزهای اخیر، دو موضوع در حوزه آموزش‌وپرورش مورد توجه قرار گرفته که متأسفانه هر دو موضوع نیز ریشه‌ای قدیمی داشته و همواره به‌عنوان معضل این دستگاه مطرح بوده است. مسئله اول، بحث تنبیه بدنی دانش‌آموزان بوده که هرازگاهی در اخبار می‌خوانیم، دانش‌آموزی به‌وسیله یک معلم، مورد تنبیه بدنی قرار گرفته است. این مشکل را باید ریشه‌ای حل کرد و با ضوابط انضباطی و سختگیری‌های قانونی در کنار فرهنگ‌سازی، آن را برای همیشه حل کرد. در بعد فرهنگ‌سازی باید معلمان عزیز و زحمتکش را در معرض آموزش‌های دائمی برای نحوه برخورد با دانش‌آموزان قرار داد. معلمان ما باید آموزش ببینند که با دانش‌آموزان چگونه برخورد کنند. تنبیه و تشویق، دو رکن تربیتی است اما زیاده‌روی در هر یک از این دو رکن، خسارت‌های زیان‌باری می‌آفرینند که ساحت تعلیم و تعلم را متأثر از خود می‌کند. بدترین نوع تنبیه که ده‌ها سال است در دنیا منسوخ شده، تنبیه بدنی است اما هنوز می‌بینیم که در برخی مدارس ما این اتفاق می‌افتد. اگرچه امروزه تنبیه بدنی، یک رویه معمول در مدارس نیست و دیگر به‌عنوان یک رویه دنبال نمی‌شود اما همین استثناهای گاه‌وبیگاه نیز بر وجهه پاک معلمان شریف ما پنجه می‌کشد.
برگزاری دوره‌های آموزشی به‌وسیله روان‌شناسان کودک برای معلمان، وضع قوانین سختگیرانه برای معلمانی که دست به تنبیه بدنی می‌زنند و همچنین انجام تست‌های روحی و روانی و آزمون تخصصی برای اطمینان از دانش معلمان به‌منظور برخورد با دانش‌آموز می‌تواند راه‌حل‌ها و در واقع خط قرمزی بر هرگونه تنبیه بدنی باشند.
اما معضل بعدی که به‌ویژه در ماه پایانی سال، باعث بروز نگرانی می‌شود، مسئله حقوق و عیدی فرهنگیان است. معضل کمبود بودجه برای دستگاه‌های دولتی همواره وجود داشته و شاید بتوان ادعا کرد هیچ دستگاهی در کشور نیست که از میزان اعتبار درنظرگرفته‌شده راضی باشد؛ اگرچه برخی از آنها، بحق خواستار افزایش بودجه هستند اما شرایط کشور به‌گونه‌ای نیست که بتوان تمام کاستی‌های بودجه‌ای را مرتفع کرد.
بااین‌حال، آنچه بیش از آن نارضایتی عمومی میان دستگاه‌ها، خود را نشان می‌دهد، تخصیص‌نیافتن همین بودجه‌های ناکافی است. در وزارت آموزش‌وپرورش نیز این مشکل وجود داشته و چه‌بسا بیش از سایر دستگاه‌های دولتی، چنین مسئله‌ای نمود دارد.
بیش از یک میلیون فرهنگی در کشور، حقوق‌بگیر وزارت آموزش‌وپرورش هستند و هر کاستی‌ای در تخصیص بودجه این وزارتخانه، به‌طور مستقیم روی معیشت تمامی آنها و خانواده‌هایشان اثر می‌گذارد.
بااین‌حال، باز هم شاهد هستیم که در مقاطع مختلف، وزارت آموزش‌وپرورش مجبور است برای تأمین حقوق کارکنان و فرهنگیان از بانک‌های مختلف استقراض کند.
با توجه به اینکه در پایان سال به‌سر می‌بریم، لازم است سازمان برنامه و وزارت آموزش‌وپرورش، نسبت به پرداخت به‌موقع حقوق و عیدی فرهنگیان، نهایت همکاری و تلاش خود را به‌کار گیرند.
در روزهای اخیر، دو موضوع در حوزه آموزش‌وپرورش مورد توجه قرار گرفته که متأسفانه هر دو موضوع نیز ریشه‌ای قدیمی داشته و همواره به‌عنوان معضل این دستگاه مطرح بوده است. مسئله اول، بحث تنبیه بدنی دانش‌آموزان بوده که هرازگاهی در اخبار می‌خوانیم، دانش‌آموزی به‌وسیله یک معلم، مورد تنبیه بدنی قرار گرفته است. این مشکل را باید ریشه‌ای حل کرد و با ضوابط انضباطی و سختگیری‌های قانونی در کنار فرهنگ‌سازی، آن را برای همیشه حل کرد. در بعد فرهنگ‌سازی باید معلمان عزیز و زحمتکش را در معرض آموزش‌های دائمی برای نحوه برخورد با دانش‌آموزان قرار داد. معلمان ما باید آموزش ببینند که با دانش‌آموزان چگونه برخورد کنند. تنبیه و تشویق، دو رکن تربیتی است اما زیاده‌روی در هر یک از این دو رکن، خسارت‌های زیان‌باری می‌آفرینند که ساحت تعلیم و تعلم را متأثر از خود می‌کند. بدترین نوع تنبیه که ده‌ها سال است در دنیا منسوخ شده، تنبیه بدنی است اما هنوز می‌بینیم که در برخی مدارس ما این اتفاق می‌افتد. اگرچه امروزه تنبیه بدنی، یک رویه معمول در مدارس نیست و دیگر به‌عنوان یک رویه دنبال نمی‌شود اما همین استثناهای گاه‌وبیگاه نیز بر وجهه پاک معلمان شریف ما پنجه می‌کشد.
برگزاری دوره‌های آموزشی به‌وسیله روان‌شناسان کودک برای معلمان، وضع قوانین سختگیرانه برای معلمانی که دست به تنبیه بدنی می‌زنند و همچنین انجام تست‌های روحی و روانی و آزمون تخصصی برای اطمینان از دانش معلمان به‌منظور برخورد با دانش‌آموز می‌تواند راه‌حل‌ها و در واقع خط قرمزی بر هرگونه تنبیه بدنی باشند.
اما معضل بعدی که به‌ویژه در ماه پایانی سال، باعث بروز نگرانی می‌شود، مسئله حقوق و عیدی فرهنگیان است. معضل کمبود بودجه برای دستگاه‌های دولتی همواره وجود داشته و شاید بتوان ادعا کرد هیچ دستگاهی در کشور نیست که از میزان اعتبار درنظرگرفته‌شده راضی باشد؛ اگرچه برخی از آنها، بحق خواستار افزایش بودجه هستند اما شرایط کشور به‌گونه‌ای نیست که بتوان تمام کاستی‌های بودجه‌ای را مرتفع کرد.
بااین‌حال، آنچه بیش از آن نارضایتی عمومی میان دستگاه‌ها، خود را نشان می‌دهد، تخصیص‌نیافتن همین بودجه‌های ناکافی است. در وزارت آموزش‌وپرورش نیز این مشکل وجود داشته و چه‌بسا بیش از سایر دستگاه‌های دولتی، چنین مسئله‌ای نمود دارد.
بیش از یک میلیون فرهنگی در کشور، حقوق‌بگیر وزارت آموزش‌وپرورش هستند و هر کاستی‌ای در تخصیص بودجه این وزارتخانه، به‌طور مستقیم روی معیشت تمامی آنها و خانواده‌هایشان اثر می‌گذارد.
بااین‌حال، باز هم شاهد هستیم که در مقاطع مختلف، وزارت آموزش‌وپرورش مجبور است برای تأمین حقوق کارکنان و فرهنگیان از بانک‌های مختلف استقراض کند.
با توجه به اینکه در پایان سال به‌سر می‌بریم، لازم است سازمان برنامه و وزارت آموزش‌وپرورش، نسبت به پرداخت به‌موقع حقوق و عیدی فرهنگیان، نهایت همکاری و تلاش خود را به‌کار گیرند.
نظر شما