66 ساله شدن قدیمی ترین روزنامه محلی

«روزنامه خراسان، امروز 66 ساله شد». اهمیت این خبر در این است که عمر مطبوعات در ایران به رغم تاریخ 150 ساله آن، بسیار کوتاه است و اغلب به دلایل مختلف دچار جوانمرگی می شوند. استادان علوم ارتباطات و پژوهشگران تاریخ مطبوعات نیز بر این نکته بسیار انگشت می گذارند. معدود روزنامه هایی که عمر چند ده ساله دارند نیز اگر پشتگرم و منتسب به مقامات و نهادهای حکومتی نبودند قطعا نمی پاییدند.66 ساله شدن قدیمی ترین روزنامه محلی

با این توضیحات روشن می شود که چرا 66 ساله شدن روزنامه خراسان به عنوان قدیمی ترین روزنامه محلی ایران، خبری فرخنده است و اگر افسوسی هست به این خاطر است که رسانه های ما به اخبار درون رسانه ای کمتر توجه می کنند. حال آن که همان گونه که به اخبار بیرون می پردازیم جا دارد که گاه از خودمان نیز بگوییم و نباید سرگرم شدن به بیرون و پیرامون، موجب غفلت از درون شود.

«عصر ایران» با این نگاه، شصت و ششمین سالروز تولد روزنامه خراسان را شادباش می گوید و بی آن که هیچ ارتباط ساختاری و کاری بین این دو رسانه برقرار باشد این خبر را قابل توجه می داند که یک «نهاد» مطبوعاتی 66 سال دوام آورده است. چرا که بدترین بلایی که مطبوعات ما بدان مبتلایند این است که پیش از آن که به «نهاد» تبدیل شوند به دلایل سیاسی، بحران مخاطب یا مشکلات مالی از ادامه کار بازمی مانند و به  تاریخ می پیوندند. با این ویژگی 66 ساله شدن یک روزنامه ولو در عرصه ملی پر سر و صدا نباشد مهم است.

وجه دیگر اهمیت به خاطر محلی بودن آن است. در حالی که از عهده رقابت با روزنامه های سراسری هم برآمده است. به گونه ای که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، از میان 84 روزنامه که در کشور منتشر می شود روزنامه خراسان را در میان 5 روزنامه برتر شناخته و همین امر در تخصیص آگهی های دولتی به آن موثر می افتد. 5 معیار انتخاب 5 روزنامه برتر از نگاه وزارت ارشاد از این قرارند: «شمارگان یا تیراژ، ضریب کیفی، پیشینه و سابقه، رنگ صفحات و ترتیب انتشار».

«خراسان» در مشی و روش نیز رویکرد اعتدالی دارد و از رادیکالیسم همواره فاصله داشته است.از سوی دیگر روزنامه محلی سبب می شود امکان انعکاس نگاه های محلی برای اطلاع دیگر مناطق فراهم آید و به جای تحمیل سلیقه مرکز به تنوع سلایق مدد رساند.

یکی از دلایل کاهش اقبال به مطبوعات در پاره ای نقاط ایران - جدای مواردی چون رقابت شبکه های ماهواره ای و اینترنتی و مشکلات اقتصادی و معیشتی که به کاهش اوقات فراغت مردم انجامیده و برای بیکاران نیز دل و دماغ مطالعه باقی نمی گذارد - این است که صدای خود را در آن منعکس نمی بینند. حال آن که نشریات محلی و به طریق اولی روزنامه ها از عهده این کار بر می آیند.

66 ساله شدن روزنامه خراسان، خبر خوبی است و جا داشت و جا دارد رسانه ها به این موضوع بپردازند. هر قدر قدمت و عمر نهادهای مطبوعاتی مورد توجه قرار گیرد کمتر شاهد تعطیل دایم یک نشریه خواهیم بود و دستگاه ها ی مرتبط برای ادامه فعالیت، یاری می رسانند و نیروهای شاغل در آن نیز احساس امنیت شغلی بیشتری دارند. البته امنیت شعلی به تنهایی کافی نیست و در کنار آن استقلال حرفه ای نیز مولفه ای ضروری است.

خراسان، سرزمین فرهنگ و سخن است و 66 ساله شدن روزنامه خراسان برای زبان و ادبیات فارسی نیز خبر خوبی است مشروط به این که توجه روزنامه هم به این حوزه فزونی گیرد و هم خراسان بزرگ و سرزمین مرو را در بر گیرد و فرهیختگان بیرون از ایران جغرافیایی و متعلق به ایران فرهنگی نیز احساس کنند از این رسانه می توانند به مثابه وسیله ای برای ابراز خلاقیت های خود بهره برند.

راز بقای ایران در تاریخ درازدامن خود، کثرت در عین وحدت و وحدت در عین کثرت بوده است. روزنامه ها و نهادها و انجمن های محلی نمادی از این کثرت به حساب می آیند که در کنار هم نه تنها تهدید کننده وحدت کلی نیستند که اتفاقا به آن وحدت، بی نیاز به هیچ القایی از مرکز کمک می کنند و توان های بالقوه محلی را نیز به نمایش می گذارند.
 
باشد که در روزنامه خراسان بیش از پیش شاهد انعکاس خبر و نظر فرهیختگان و هنرمندان و کوشندگان سیاسی و اجتماعی و فرهنگی خراسانی باشیم و به تناسب قدمت بر تنوع و ارضای مخاطب نیز افزوده شود.