یک سرپرست گروه موسیقی بانوان در ایران می گوید: «موسیقی در ایران دچار یک مردسالاری ذاتی است. اغلب زن هایی که در عرصه موسیقی فعال هستند برای اثبات خود بسیار تلاش کرده اند، اما اغلب نوازندگان مرد صرفا به خاطر جنسیت شان به راحتی پذیرفته می شوند و در این حوزه فعالیت می کنند.»
صدای ایران - یک سرپرست گروه موسیقی بانوان در ایران می گوید: «موسیقی در ایران دچار یک مردسالاری ذاتی است. اغلب زن هایی که در عرصه موسیقی فعال هستند برای اثبات خود بسیار تلاش کرده اند، اما اغلب نوازندگان مرد صرفا به خاطر جنسیت شان به راحتی پذیرفته می شوند و در این حوزه فعالیت می کنند.»
به گزارش پرشیا دایجست، در ایران دختران و زنان زیادی وجود دارند که موسیقی را به صورت حرفه ای دنبال می کنند. برخی از آنها نوازنده موسیقی هستند و برخی دیگر صرفا شنونده و دنبال کننده موسیقی. چهارم آذر قرار است گروه راستان به سرپرستی آزاده امیری و خوانندگی فاطمه ساغری کنسرتی مخصوص بانوان در تالار وحدت تهران برگزار کند. این اتفاق اگرچه جالب توجه است اما نافی محدودیت های موجود برای بانوان ایران در حوزه موسیقی نیست.
مبارزه با مردسالاری در موسیقی و اثبات مهارت در نوازندگی و اجرا، کمبود سالن برای اجراهای بانوان، پرداخت هزینه های سنگین اجاره سالن ها، نبود اسپانسر و اجازه نداشتن برای تبلیغات از طریق بیلبوردها برخی از مشکلات بانوان ایران در عرصه موسیقی است.
در این باره آزاده امیری، سرپرست گروه راستان که خود یکی از شاخص ترین نوازندگان زخمه ای در ایران است در گفتگو با پرشیا دایجست به موانع و مشکلات متعددی در عرصه موسیقی بانوان ایران اشاره می کند.
آزاده با رد ادعای مردانه - زنانه بودن موسیقی می گوید: «البته در ایران موسیقی دچار یک مردسالاری ذاتی است. بسیاری از دوستانم هنگام ساز زدن از عبارت "چقدر مردانه ساز می زنی" استفاده می کنند که به نظر من این عبارت برای یک نوازنده زن تحقیر است نه تمجید.»
او این ادعا را دارای توجیه علمی نمی داند چراکه موسیقی یک فن و تکنیک است که به هیچ عنوان نیاز به قوای جسمانی ندارد.
آزاده می گوید: «وجود مردسالاری در موسیقی باعث شده یک نوازنده زن مجبور به اثبات توانمندی ها و مهارت های خود در حیطه نوازندگی شود؛ در حالی که بیشتر نوازندگان آثار موسیقایی و یا حتی درصد بیشتری از نوازندگانی که در کنسرت ها به روی صحنه می روند، مرد هستند و این به خاطر قبول همان ادعا است که به نوعی موزیسین های مرد را قابل اعتمادتر نشان می دهد.»
این مردسالاری در موسیقی تا جایی پیش می رود که گفته می شود تجربه فلان نوازنده مرد نسبت به آن خانم بیشتر است؛ به همین خاطر آزاده تاکید می کند: «اگر یک نوازنده زن چنین تجربه ای ندارد به این خاطر است که برای او چنین شرایطی فراهم نبوده که در استودیو ضبط کند و یا به اندازه مردان به روی صحنه برود.»
این سرپرست گروه موسیقی بانوان با اشاره به محدود بودن سالن ها به عنوان معضل دیگری برای بانوان عرصه موسیقی، گفت: «هنگامی که یک خواننده زن اجرا دارد به جز تالار وحدت و فرهنگسرای نیاوران مکان دیگری برای ارائه کار او وجود ندارد که در این دو سالن نیز برنامه های بسیاری اجرا می شود و این مسئله محدودیت ایجاد می کند، به انضمام اینکه هزینه های تالار بسیار گزاف است.»
وی افزود: «از سوی دیگر در ایران هنگامی که یک خانم، خواننده ارکستر است در حقیقت این ارکستر نیمی از تماشاچیان خود که مردان هستند را از دست می دهد چراکه آنها به دلیل قوانین ایران نمی توانند در کنسرت حضور داشته باشند، اما هزینه ای که سالن از او می گیرد برابر با هزینه های دریافتی از ارکسترهای دیگر است. به همین دلیل باید تمهیداتی اندیشیده و به کنسرت های بانوان تخفیف های ویژه ای داده شود زیرا این استدلالی بسیار مشخص و واضح است.»
مبارزه با مردسالاری در موسیقی و اثبات مهارت در نوازندگی و اجرا، کمبود سالن برای اجراهای بانوان، پرداخت هزینه های سنگین اجاره سالن ها، نبود اسپانسر و اجازه نداشتن برای تبلیغات از طریق بیلبوردها برخی از مشکلات بانوان ایران در عرصه موسیقی است.
در این باره آزاده امیری، سرپرست گروه راستان که خود یکی از شاخص ترین نوازندگان زخمه ای در ایران است در گفتگو با پرشیا دایجست به موانع و مشکلات متعددی در عرصه موسیقی بانوان ایران اشاره می کند.
آزاده با رد ادعای مردانه - زنانه بودن موسیقی می گوید: «البته در ایران موسیقی دچار یک مردسالاری ذاتی است. بسیاری از دوستانم هنگام ساز زدن از عبارت "چقدر مردانه ساز می زنی" استفاده می کنند که به نظر من این عبارت برای یک نوازنده زن تحقیر است نه تمجید.»
او این ادعا را دارای توجیه علمی نمی داند چراکه موسیقی یک فن و تکنیک است که به هیچ عنوان نیاز به قوای جسمانی ندارد.
آزاده می گوید: «وجود مردسالاری در موسیقی باعث شده یک نوازنده زن مجبور به اثبات توانمندی ها و مهارت های خود در حیطه نوازندگی شود؛ در حالی که بیشتر نوازندگان آثار موسیقایی و یا حتی درصد بیشتری از نوازندگانی که در کنسرت ها به روی صحنه می روند، مرد هستند و این به خاطر قبول همان ادعا است که به نوعی موزیسین های مرد را قابل اعتمادتر نشان می دهد.»
این مردسالاری در موسیقی تا جایی پیش می رود که گفته می شود تجربه فلان نوازنده مرد نسبت به آن خانم بیشتر است؛ به همین خاطر آزاده تاکید می کند: «اگر یک نوازنده زن چنین تجربه ای ندارد به این خاطر است که برای او چنین شرایطی فراهم نبوده که در استودیو ضبط کند و یا به اندازه مردان به روی صحنه برود.»
این سرپرست گروه موسیقی بانوان با اشاره به محدود بودن سالن ها به عنوان معضل دیگری برای بانوان عرصه موسیقی، گفت: «هنگامی که یک خواننده زن اجرا دارد به جز تالار وحدت و فرهنگسرای نیاوران مکان دیگری برای ارائه کار او وجود ندارد که در این دو سالن نیز برنامه های بسیاری اجرا می شود و این مسئله محدودیت ایجاد می کند، به انضمام اینکه هزینه های تالار بسیار گزاف است.»
وی افزود: «از سوی دیگر در ایران هنگامی که یک خانم، خواننده ارکستر است در حقیقت این ارکستر نیمی از تماشاچیان خود که مردان هستند را از دست می دهد چراکه آنها به دلیل قوانین ایران نمی توانند در کنسرت حضور داشته باشند، اما هزینه ای که سالن از او می گیرد برابر با هزینه های دریافتی از ارکسترهای دیگر است. به همین دلیل باید تمهیداتی اندیشیده و به کنسرت های بانوان تخفیف های ویژه ای داده شود زیرا این استدلالی بسیار مشخص و واضح است.»
آخرین اخبار
