عملکرد حسن روحانی از همان روزهای آغاز دولت اولش زیر ذره بین سیاسیون، خصوصا منتقدان حضور او در پاستور بود. رویه ای که بعد از حضور مجدد او در ساختمان سفید پاستور همچنان دنبال می شود؛ از نقد نحوه چینش کابینه دوازدهم گرفته تا مواضع دیپلماتیک و اقتصادی رئیس جمهور همه و همه بارها مورد بحث کارشناسان و گروه های سیاسی قرار گرفته است. برخی از نکات مثبت دولت دوازدهم می گویند و برخی دیگر بر وجه منفی آن انگشت می گذارند.
این در حالیست که حسن روحانی رئیس جمهوری کشورمان طی چهار سال اول دولت خود و مشخصا در ایام انتخابات تلاش کرد تا به برخی نقدها به دولتش پاسخ دهد، او بارها و بارها منتقدان را به نقد منصفانه و کارشناسانه دعوت کرد اما این هشدار را هم داد که قرار نیست به اسم نقد دولت فضای یاس و ناامیدی به جامعه تزریق شود.
منتقدان جابجا شدند
هرچقدر حسن روحانی در دولت اولش با منتقدانی دلواپس روبرو بود که هر اقدام دولت را زیر تیغ نقد می برند، اما گویی جنس منتقدان در دولت دوم او در حال تغییر کردن است، رئیس جمهوری دوازدهم این روزها نه فقط با نقد طیفی از اصولگرایان مواجه است که حتی برخی همراهان قدیمی او در جریان اصلاحات هم زبان به نقد او گشوده اند، نقدهایی مثل آنچه به نحوه چینش کابینه وارد شد و خواستار گرفتن سهم بیشتری از کابینه دوازدهم بودند.
شاید همین نقدهای سهم خواهانه بوده است که برخی اصلاح طلبان دیگر را به فراست انداخته است که به هم طیفان خود هشدار دهند که متوجه باشند که خطر بازگشت به سال ۸۴ وجود دارد. گویی آنها هم متوجه رویه سهم خواهانه همراهان اصلاح طلب خود شده اند.
علیرضا محجوب نماینده اصلاح طلب مجلس هم مسیر پیش روی دولت دوازدهم را هموار نمی داند و خواستار آن است که منتقدان منصفانه تر و بدور از حاشیه سازی با اقدامات دولت مواجه شوند
محمدرضا خباز استاندار سمنان هم معتقد است« فاصله زيادي است میان تخریب و نقد. اگر نیت "نقد" خیر باشد و با هدف اصلاح امور و خدمت به خلق انجام شود، صلاح است اما اگر به قصد چوب لای چرخ دولت گذاشتن و سیاه‌نمایی باشد، نه تنها پسندیده نیست؛ بلکه گناه هم محسوب می‌شود. بنا به تعاریف دینی و سفارشات رهبری به دولت در مراسم تنفیذ رياست جمهوري، نقد درست و کارشناسانه "هدیه" است و دولت باید آن را پذیرفته و حرمت بگذارد.» {اینجا}
امین زاده معاون حقوقی رپیس جمهور در دولت یازدهم نیز تاکید دارد«نقد و تخریب یکسری پدیده های شفاهی هستند براساس وضعیت اجتماعی بیان می شوند. نقد زمانی تخریب نیست و سازنده توصیف می شود که همراه با تشویش اذهان عمومی، نشر اکاذیب، اهانت و افترا به مسئولان نباشد. نقد مشفقانه در عین حال که مشکلات، نقایص، ایرادات و احیانا نادیده گرفتن قوانین را یادآور می شود و راه حل ها را نیز به نقدشونده ارائه می کند، در واقع بیشتر جنبه پیشگیری دارد تا مچ‌گیری. چنین نقدی می تواند اعتلا به امور در کشور بیانجامد. منتقد برای اصلاح جامعه طرح دیدگاه می کند بنابراین مقداری از آزادی بیشتری برخوردار است.»
جهانبخش خانجانی عضو حزب کارگزاران سازندگی هم می گوید« انتقاد زمانی می تواند موثر باشد که صداقت، صراحت و امید به آینده در آن دیده شود. در این صورت دولت و نهادهای دیگر می توانند احساس کنند که نگاه منتقدین از سر دلسوزی و براي رفع مشکلات است. اما گاهی انتقادات از سر دلسوزی نیست بلکه در آن نگاهی رقیبانه و غیرکارشناسی وجود دارد که ساختار حاکمیتی و دولت را زیر سوال می برد. انتقادات در این صورت می تواند به تزاحم کشیده شود و دلخوری های سیاسی به بار آورد.»
مواضع دولت در مقابل منتقدان
مردم و مشخصا سیاسیون نمی توانند نسبت به دولت و مدیران دولت بی تفاوت باشند؛ در مقابل دولت مردان نیز باید ظرفیت پذیرش این انتقادات را داشته باشند و نسبت به جامعه و نظراتی که مطرح می شود بی تفاوت نباشد. نه دولت باید باب گفت و گو را ببندد و نه منتقدین از روش صحیح دور شوند.
آنچنان که رهبری معظم نیز در روز تنفیذ رئیس جمهور دولتمردان را به شنیدن سخنان منتقدان دعوت کردند و تاکید داشتند «نباید از نقد دیگران آشفته شوند. نقص هم در کارهای ما کم نیست. انتقادها را بپذیریم و تحمل کنیم. »{اینجا}
مراجع عظام تقلید نیز در اولین دیدارشان با فرستاده رئیس جمهور به قم، دولت را توصیه به شنیدن نقدها و نظرات منتقدان کردند. {اینجا}
حسن بیادی عضو جبهه ایستادگی هم در پاسخ به اینکه دولت در برابر اینگونه انتقادات چه رفتاری باید از خود نشان دهد معتقد است «همانطور که نقادی پارامترهاى خاص خود را دارد پاسخ به انتقادات هم پارامترهای خود را دارد. سعه صدر، تحمل، گذشت و گوش دادن به انتقادات حتى غير منطقى چند مورد از این پارامترها هستند. مقام معظم رهبری همیشه به خوبی این مطلب را به جريانات سياسى و به دولت ها در دوران هاى مختلف تذكر داده اند چرا که یکی از خطرات و آسیب های جدی براى كسانى كه صاحب منصب و كرسى و قدرت هستند این است که اين مناصب براى آنان القای دانایی می کند. وقتی قدرت القای دانایی کرد این قدرت انسان را از انتقاد دور می کند و وقتی انسان از انتقاد دور شد دیگر هیچ کسی حریف او نمی شود و مقدمات تكبر و نخوت براى او فراهم مي شود كه براى جامعه سياسى بسيارخطرناك است. اگر مسئولین ما آستانه نقد پذیری خود را بالا ببرندجامعه هم بااين رفتار پسنديده تربيت مي شود.»
عبدالله ناصری عضو شورای مشورتی جریان اصلاحات نیز می گوید «انتقاد لازمه توسعه و تغییر در سیاست گذاری های نادرست است. پس نقدهایی که منطقی است را باید شنید و به آن واکنش معقول نشان داد. صراحتا باید بگویم دولتمردی که آستانه تحملش بالا نباشد یا به بیان دیگر جنبه نقد شدن ندارد، باید با عرصه سیاست خداحافظی کند. در دولت قبلی در مقابل برخی انتقادات رفتارهای تندي دیده میشد که انتظار است اصلاح شود.»
باید دید در عمر چهارساله دوم دولت روحانی منتقدان قرار است با چه دست فرمانی به واکاوی عملکرد دولت بپردازند، ایا دلواپسانی که این روزها وارد فاز سکوت شده اند قرار است تغییر مسیر دهند یا این سکوت آرامش پیش از طوفان است؟ آیا اصلاح طلبان اعتدالی قادر به مهار طیف تندرو و سهم خواه خود خواهند بود؟ و....
این در حالیست که حسن روحانی رئیس جمهوری کشورمان طی چهار سال اول دولت خود و مشخصا در ایام انتخابات تلاش کرد تا به برخی نقدها به دولتش پاسخ دهد، او بارها و بارها منتقدان را به نقد منصفانه و کارشناسانه دعوت کرد اما این هشدار را هم داد که قرار نیست به اسم نقد دولت فضای یاس و ناامیدی به جامعه تزریق شود.
منتقدان جابجا شدند
هرچقدر حسن روحانی در دولت اولش با منتقدانی دلواپس روبرو بود که هر اقدام دولت را زیر تیغ نقد می برند، اما گویی جنس منتقدان در دولت دوم او در حال تغییر کردن است، رئیس جمهوری دوازدهم این روزها نه فقط با نقد طیفی از اصولگرایان مواجه است که حتی برخی همراهان قدیمی او در جریان اصلاحات هم زبان به نقد او گشوده اند، نقدهایی مثل آنچه به نحوه چینش کابینه وارد شد و خواستار گرفتن سهم بیشتری از کابینه دوازدهم بودند.
شاید همین نقدهای سهم خواهانه بوده است که برخی اصلاح طلبان دیگر را به فراست انداخته است که به هم طیفان خود هشدار دهند که متوجه باشند که خطر بازگشت به سال ۸۴ وجود دارد. گویی آنها هم متوجه رویه سهم خواهانه همراهان اصلاح طلب خود شده اند.
علیرضا محجوب نماینده اصلاح طلب مجلس هم مسیر پیش روی دولت دوازدهم را هموار نمی داند و خواستار آن است که منتقدان منصفانه تر و بدور از حاشیه سازی با اقدامات دولت مواجه شوند
محمدرضا خباز استاندار سمنان هم معتقد است« فاصله زيادي است میان تخریب و نقد. اگر نیت "نقد" خیر باشد و با هدف اصلاح امور و خدمت به خلق انجام شود، صلاح است اما اگر به قصد چوب لای چرخ دولت گذاشتن و سیاه‌نمایی باشد، نه تنها پسندیده نیست؛ بلکه گناه هم محسوب می‌شود. بنا به تعاریف دینی و سفارشات رهبری به دولت در مراسم تنفیذ رياست جمهوري، نقد درست و کارشناسانه "هدیه" است و دولت باید آن را پذیرفته و حرمت بگذارد.» {اینجا}
امین زاده معاون حقوقی رپیس جمهور در دولت یازدهم نیز تاکید دارد«نقد و تخریب یکسری پدیده های شفاهی هستند براساس وضعیت اجتماعی بیان می شوند. نقد زمانی تخریب نیست و سازنده توصیف می شود که همراه با تشویش اذهان عمومی، نشر اکاذیب، اهانت و افترا به مسئولان نباشد. نقد مشفقانه در عین حال که مشکلات، نقایص، ایرادات و احیانا نادیده گرفتن قوانین را یادآور می شود و راه حل ها را نیز به نقدشونده ارائه می کند، در واقع بیشتر جنبه پیشگیری دارد تا مچ‌گیری. چنین نقدی می تواند اعتلا به امور در کشور بیانجامد. منتقد برای اصلاح جامعه طرح دیدگاه می کند بنابراین مقداری از آزادی بیشتری برخوردار است.»
جهانبخش خانجانی عضو حزب کارگزاران سازندگی هم می گوید« انتقاد زمانی می تواند موثر باشد که صداقت، صراحت و امید به آینده در آن دیده شود. در این صورت دولت و نهادهای دیگر می توانند احساس کنند که نگاه منتقدین از سر دلسوزی و براي رفع مشکلات است. اما گاهی انتقادات از سر دلسوزی نیست بلکه در آن نگاهی رقیبانه و غیرکارشناسی وجود دارد که ساختار حاکمیتی و دولت را زیر سوال می برد. انتقادات در این صورت می تواند به تزاحم کشیده شود و دلخوری های سیاسی به بار آورد.»
مواضع دولت در مقابل منتقدان
مردم و مشخصا سیاسیون نمی توانند نسبت به دولت و مدیران دولت بی تفاوت باشند؛ در مقابل دولت مردان نیز باید ظرفیت پذیرش این انتقادات را داشته باشند و نسبت به جامعه و نظراتی که مطرح می شود بی تفاوت نباشد. نه دولت باید باب گفت و گو را ببندد و نه منتقدین از روش صحیح دور شوند.
آنچنان که رهبری معظم نیز در روز تنفیذ رئیس جمهور دولتمردان را به شنیدن سخنان منتقدان دعوت کردند و تاکید داشتند «نباید از نقد دیگران آشفته شوند. نقص هم در کارهای ما کم نیست. انتقادها را بپذیریم و تحمل کنیم. »{اینجا}
مراجع عظام تقلید نیز در اولین دیدارشان با فرستاده رئیس جمهور به قم، دولت را توصیه به شنیدن نقدها و نظرات منتقدان کردند. {اینجا}
حسن بیادی عضو جبهه ایستادگی هم در پاسخ به اینکه دولت در برابر اینگونه انتقادات چه رفتاری باید از خود نشان دهد معتقد است «همانطور که نقادی پارامترهاى خاص خود را دارد پاسخ به انتقادات هم پارامترهای خود را دارد. سعه صدر، تحمل، گذشت و گوش دادن به انتقادات حتى غير منطقى چند مورد از این پارامترها هستند. مقام معظم رهبری همیشه به خوبی این مطلب را به جريانات سياسى و به دولت ها در دوران هاى مختلف تذكر داده اند چرا که یکی از خطرات و آسیب های جدی براى كسانى كه صاحب منصب و كرسى و قدرت هستند این است که اين مناصب براى آنان القای دانایی می کند. وقتی قدرت القای دانایی کرد این قدرت انسان را از انتقاد دور می کند و وقتی انسان از انتقاد دور شد دیگر هیچ کسی حریف او نمی شود و مقدمات تكبر و نخوت براى او فراهم مي شود كه براى جامعه سياسى بسيارخطرناك است. اگر مسئولین ما آستانه نقد پذیری خود را بالا ببرندجامعه هم بااين رفتار پسنديده تربيت مي شود.»
عبدالله ناصری عضو شورای مشورتی جریان اصلاحات نیز می گوید «انتقاد لازمه توسعه و تغییر در سیاست گذاری های نادرست است. پس نقدهایی که منطقی است را باید شنید و به آن واکنش معقول نشان داد. صراحتا باید بگویم دولتمردی که آستانه تحملش بالا نباشد یا به بیان دیگر جنبه نقد شدن ندارد، باید با عرصه سیاست خداحافظی کند. در دولت قبلی در مقابل برخی انتقادات رفتارهای تندي دیده میشد که انتظار است اصلاح شود.»
باید دید در عمر چهارساله دوم دولت روحانی منتقدان قرار است با چه دست فرمانی به واکاوی عملکرد دولت بپردازند، ایا دلواپسانی که این روزها وارد فاز سکوت شده اند قرار است تغییر مسیر دهند یا این سکوت آرامش پیش از طوفان است؟ آیا اصلاح طلبان اعتدالی قادر به مهار طیف تندرو و سهم خواه خود خواهند بود؟ و....
آخرین اخبار
