حزب موتلفه بالاخره به وعده‌اش عمل کرد و بی‌توجه به تحولات پیاپی جریان اصولگرا کاندیدای اختصاصی خود را رونمایی کرد و طبق گفته محمد نبی حبیبی، دبیرکل، از میان اسدالله بادامچیان و مصطفی میرسلیم رای به میرسلیم داد تا در فاصله کمی بیش از 5 ماه به انتخابات ریاست‌جمهوری نخستین رقیب حسن روحانی به جامعه معرفی شود.
موتلفه‌ای‌ها در انتخابات 92 مجبور شدند از یحیی آل اسحاق، کاندیدای حزبی خود چشم‌پوشی کنند اما باز هم شاهد بودند که همکیشان‌شان به وحدت نرسیدند. اما موتلفه باز هم پای کار ماند و این‌بار در انتخابات 92 نیز شاهد بیرون ماندن چهره‌های اصلی خود بود تا از دور شاهد شکست عجیب اصولگرایان در تهران باشد.
آنها سال‌های 76 با ناطق نوری، 80 با محمد‌حسن غفوری‌فرد، 84 با علی لاریجانی طعم شکست را بارها تجربه کردند. سال 88 نیز آن‌طور که مرحوم حبیب‌الله عسگراولادی می‌گفت در حکم اکل میته از احمدی‌نژاد حمایت کردند و سال 92 نیز با کنار رفتن آل اسحاق به نفع ابوترابی‌فرد و در نهایت ردصلاحیت او بدون کاندیدا ماندند و در نهایت با ولایتی باز هم شکست خوردند. اما این‌بار حکایت موتلفه و انتخابات با دو دهه اخیر متفاوت است. آنها از ماه‌ها قبل اعلام کردند کاندیدای حزبی و اختصاصی خود را به اصولگرایان معرفی می‌کنند و در نهایت به هر تصمیمی که در شورای ائتلاف گرفته شد پایبند می‌مانند. اما با معرفی مصطفی میرسلیم به یکباره تصمیم‌شان تغییر کرد. اعلام این تغییر تصمیم با اسدالله بادامچیان، مهم‌ترین رقیب درون حزبی میرسلیم بود. او دیروز گفت که کاندیدای این حزب تا پایان مناظره‌های انتخاباتی در صحنه می‌ماند و این یعنی حتی اگر اصولگرایان پیش از آغاز فرآیند تبلیغات انتخاباتی به جمع‌بندی و کاندیدای واحد رسیدند موتلفه نمی‌خواهد از این تصمیم تمکین کند.
در دو دهه اخیر موتلفه طی یک روند 20 ساله از حزبی مقتدر با تشکیلات وسیع و اثرگذاری بالا بدل به حزبی منفعل شد و همین انفعال کار را به جایی رساند که در هر انتخابات اصولگرایان با خیال راحت روی کاندیداهای آنها قلم قرمز می‌کشیدند. فرصت حضور در انتخابات و استفاده رایگان از آنتن صدا و سیما می‌تواند برای آنها سکویی باشد که عقب ماندگی سیاسی خود را جبران کرده و بار دیگر به عرصه عمومی بازگردند.
از سوی دیگر موتلفه با معرفی میرسلیم تلاش می‌کند تا برای سایر گروه‌ها و احزاب اصولگرا عرض اندام کند. میرسلیم اگرچه در این سال‌ها سکوت کرده بود اما تنها موتلفه‌ای است که در ساختار سیاسی ایران تا وزارت پیش رفته و در حال حاضر نیز عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام است. میرسلیم آخرین ذخیره موتلفه برای بازگشت به سیاست است و آنها امیدوارند این ذخیره همان تیری باشد که اردیبهشت 96 به هدف می‌نشیند.
انفعال و بی‌ثمری سیاست‌ورزی موتلفه در طول سال‌های گذشته با ریزش وسیع نیروهای این حزب در سراسر کشور همراه بود و انتخابات فرصت کم نظیری است که می‌تواند به بازسازی تشکیلات موتلفه بینجامد.
سناریوهای پیش‌رو
برای حضور انتخاباتی میرسلیم می‌توان چندین سناریو با اهداف گوناگون در نظر گرفت که از رسیدن به پاستور تا در اختیار گرفتن چند وزارتخانه در گردش است.
در نخستین سناریو میرسلیم بخشی از پازل بزرگ‌تر اصولگرایان است. او به عنوان یکی از چند کاندیدای اصولگرا در جریان مناظره‌ها رودرروی حسن روحانی قرار می‌گیرد تا سهمی در ریزش سبد رای او و جلوگیری از انتخاب روحانی در دور اول داشته باشد. بخشی از اصولگرایان گمان می‌کنند در صورتی که بتوانند یکی از کاندیداهای‌شان را به همراه روحانی به دور دوم بفرستند کاندیدای آنهاست که جشن پیروزی برگزار می‌کند. در این سناریو میرسلیم و به تبع آن موتلفه بخشی از دولت دوازدهم خواهند بود و می‌توانند با در اختیار گرفتن چند وزارتخانه از کاندیدای پیروز سهم حضور انتخاباتی خود را دریافت کنند.
اما تصور کردن میرسلیم در نقش علی‌اکبر ولایتی در انتخابات 92 نیز دور از ذهن نیست. میرسلیم نه مانند کاندیداهای تندرو است که چشم بر دستاوردهای نظام ببندد و نه مانند آنها یکسره دولت را به باد نقد می‌گیرد. بنابراین او می‌تواند در بزنگاه‌هایی حساس یار کمکی رییس‌جمهور شود و خود را به صف اصولگرایان معتدلی که بدشان نمی‌آید روحانی دوباره رییس‌جمهور شود، اضافه کند. او البته در این راه کار سختی دارد چه آنکه اعضای حزبش بارها بر یک دوره‌ای شدن دولت روحانی تاکید کرده‌اند. اما در این سناریو باز هم موتلفه می‌تواند به عنوان نماد اصولگرایان میانه‌رو از دولت دوم روحانی سهم خود را مطالبه کند.
در سناریوی نهایی که کمترین میزان احتمال را به خود اختصاص می‌دهد میرسلیم خواهد توانست با غلبه بر کاندیداهای متعدد اصولگرا و البته حسن روحانی راهی پاستور و به عنوان رییس دوازدهمین دولت ایران معرفی شود.
راه سخت میرسلیم
مصطفی میرسلیم 69 ساله که به گفته حبیبی، عسگراولادی دوم موتلفه است در میان عامه مردم نه به تفکر سیاسی و نه به تخصص فنی بلکه به نوع پوشش خاصش شناخته می‌شود اما ایام انتخابات ایام یادآوری گذشته کاندیداهاست. گذشته میرسلیم نیز از انجمن حجتیه تا سیاست‌های بسته وزارت ارشاد در سال‌های 72 تا 76 جای دفاع چندانی نمی‌گذارد. سکوت این سال‌های میرسلیم نیز عامل دیگری است که قابلیت موج‌سازی نخواهد داشت. اگرچه میرحسین موسوی در سال 88 توانست بعد از سال‌ها سکوت، موجی از حامیان اصلاحات را پشت سر خود ببیند اما هیچ تضمینی برای میرسلیم نیست که نسخه اصولگرای موسوی باشد. او نه بدنه اجتماعی استواری دارد و نه حتی میان همفکرانش توان اجماع خواهد داشت.
*مریم وحیدیان
موتلفه‌ای‌ها در انتخابات 92 مجبور شدند از یحیی آل اسحاق، کاندیدای حزبی خود چشم‌پوشی کنند اما باز هم شاهد بودند که همکیشان‌شان به وحدت نرسیدند. اما موتلفه باز هم پای کار ماند و این‌بار در انتخابات 92 نیز شاهد بیرون ماندن چهره‌های اصلی خود بود تا از دور شاهد شکست عجیب اصولگرایان در تهران باشد.
آنها سال‌های 76 با ناطق نوری، 80 با محمد‌حسن غفوری‌فرد، 84 با علی لاریجانی طعم شکست را بارها تجربه کردند. سال 88 نیز آن‌طور که مرحوم حبیب‌الله عسگراولادی می‌گفت در حکم اکل میته از احمدی‌نژاد حمایت کردند و سال 92 نیز با کنار رفتن آل اسحاق به نفع ابوترابی‌فرد و در نهایت ردصلاحیت او بدون کاندیدا ماندند و در نهایت با ولایتی باز هم شکست خوردند. اما این‌بار حکایت موتلفه و انتخابات با دو دهه اخیر متفاوت است. آنها از ماه‌ها قبل اعلام کردند کاندیدای حزبی و اختصاصی خود را به اصولگرایان معرفی می‌کنند و در نهایت به هر تصمیمی که در شورای ائتلاف گرفته شد پایبند می‌مانند. اما با معرفی مصطفی میرسلیم به یکباره تصمیم‌شان تغییر کرد. اعلام این تغییر تصمیم با اسدالله بادامچیان، مهم‌ترین رقیب درون حزبی میرسلیم بود. او دیروز گفت که کاندیدای این حزب تا پایان مناظره‌های انتخاباتی در صحنه می‌ماند و این یعنی حتی اگر اصولگرایان پیش از آغاز فرآیند تبلیغات انتخاباتی به جمع‌بندی و کاندیدای واحد رسیدند موتلفه نمی‌خواهد از این تصمیم تمکین کند.
در دو دهه اخیر موتلفه طی یک روند 20 ساله از حزبی مقتدر با تشکیلات وسیع و اثرگذاری بالا بدل به حزبی منفعل شد و همین انفعال کار را به جایی رساند که در هر انتخابات اصولگرایان با خیال راحت روی کاندیداهای آنها قلم قرمز می‌کشیدند. فرصت حضور در انتخابات و استفاده رایگان از آنتن صدا و سیما می‌تواند برای آنها سکویی باشد که عقب ماندگی سیاسی خود را جبران کرده و بار دیگر به عرصه عمومی بازگردند.
از سوی دیگر موتلفه با معرفی میرسلیم تلاش می‌کند تا برای سایر گروه‌ها و احزاب اصولگرا عرض اندام کند. میرسلیم اگرچه در این سال‌ها سکوت کرده بود اما تنها موتلفه‌ای است که در ساختار سیاسی ایران تا وزارت پیش رفته و در حال حاضر نیز عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام است. میرسلیم آخرین ذخیره موتلفه برای بازگشت به سیاست است و آنها امیدوارند این ذخیره همان تیری باشد که اردیبهشت 96 به هدف می‌نشیند.
انفعال و بی‌ثمری سیاست‌ورزی موتلفه در طول سال‌های گذشته با ریزش وسیع نیروهای این حزب در سراسر کشور همراه بود و انتخابات فرصت کم نظیری است که می‌تواند به بازسازی تشکیلات موتلفه بینجامد.
سناریوهای پیش‌رو
برای حضور انتخاباتی میرسلیم می‌توان چندین سناریو با اهداف گوناگون در نظر گرفت که از رسیدن به پاستور تا در اختیار گرفتن چند وزارتخانه در گردش است.
در نخستین سناریو میرسلیم بخشی از پازل بزرگ‌تر اصولگرایان است. او به عنوان یکی از چند کاندیدای اصولگرا در جریان مناظره‌ها رودرروی حسن روحانی قرار می‌گیرد تا سهمی در ریزش سبد رای او و جلوگیری از انتخاب روحانی در دور اول داشته باشد. بخشی از اصولگرایان گمان می‌کنند در صورتی که بتوانند یکی از کاندیداهای‌شان را به همراه روحانی به دور دوم بفرستند کاندیدای آنهاست که جشن پیروزی برگزار می‌کند. در این سناریو میرسلیم و به تبع آن موتلفه بخشی از دولت دوازدهم خواهند بود و می‌توانند با در اختیار گرفتن چند وزارتخانه از کاندیدای پیروز سهم حضور انتخاباتی خود را دریافت کنند.
اما تصور کردن میرسلیم در نقش علی‌اکبر ولایتی در انتخابات 92 نیز دور از ذهن نیست. میرسلیم نه مانند کاندیداهای تندرو است که چشم بر دستاوردهای نظام ببندد و نه مانند آنها یکسره دولت را به باد نقد می‌گیرد. بنابراین او می‌تواند در بزنگاه‌هایی حساس یار کمکی رییس‌جمهور شود و خود را به صف اصولگرایان معتدلی که بدشان نمی‌آید روحانی دوباره رییس‌جمهور شود، اضافه کند. او البته در این راه کار سختی دارد چه آنکه اعضای حزبش بارها بر یک دوره‌ای شدن دولت روحانی تاکید کرده‌اند. اما در این سناریو باز هم موتلفه می‌تواند به عنوان نماد اصولگرایان میانه‌رو از دولت دوم روحانی سهم خود را مطالبه کند.
در سناریوی نهایی که کمترین میزان احتمال را به خود اختصاص می‌دهد میرسلیم خواهد توانست با غلبه بر کاندیداهای متعدد اصولگرا و البته حسن روحانی راهی پاستور و به عنوان رییس دوازدهمین دولت ایران معرفی شود.
راه سخت میرسلیم
مصطفی میرسلیم 69 ساله که به گفته حبیبی، عسگراولادی دوم موتلفه است در میان عامه مردم نه به تفکر سیاسی و نه به تخصص فنی بلکه به نوع پوشش خاصش شناخته می‌شود اما ایام انتخابات ایام یادآوری گذشته کاندیداهاست. گذشته میرسلیم نیز از انجمن حجتیه تا سیاست‌های بسته وزارت ارشاد در سال‌های 72 تا 76 جای دفاع چندانی نمی‌گذارد. سکوت این سال‌های میرسلیم نیز عامل دیگری است که قابلیت موج‌سازی نخواهد داشت. اگرچه میرحسین موسوی در سال 88 توانست بعد از سال‌ها سکوت، موجی از حامیان اصلاحات را پشت سر خود ببیند اما هیچ تضمینی برای میرسلیم نیست که نسخه اصولگرای موسوی باشد. او نه بدنه اجتماعی استواری دارد و نه حتی میان همفکرانش توان اجماع خواهد داشت.
*مریم وحیدیان
منبع: روزنامه اعتماد
اخبار مرتبط
آخرین اخبار
